Βιαία άρπαξαν τον πυρσό σου οι μαύροι
αετοί της ερήμου, για να φωτοβολήσουν
το καμάρι των δίδυμων πύργων,
επιστρέφοντας τα αιματοβαμμένα δώρα
των υπερδύναμων όπλων σου.
Σύμβολο ελευθερίας,
ριγμένα ζάρια τα ιδανικά σου
στο τραπέζι της απληστίας του κέρδους,
ματώνουν εθνών ρημαγμένες ψυχές.
Ανεμοστρόβιλος το μίσος και η οργή
αργοσαλεύουν τη φτερούγα του τρόμου
στην έως τώρα απόρθητη αυλή σου
και στέλνοντας μηνύματα, ανεμίζουν
την ανθισμένη άνοιξη στα στήθη των ενοίκων.
Τον συνάνθρωπό σου αν πονάς,
σαν η σκνίπα το λιοντάρι, θα βρει τρόπο
να υποφέρεις και σαν σύγχρονος Οδυσσέας
τυφλώνοντας το υπερδύναμο μάτι,
που δεν βλέπει την πραγματική ύπαρξη
της ζωής, προκαλεί πόνο.
Ο πόνος φωλιάζει αδιακρίτως,
όπου αιμορραγεί η αιχμή του δόρατος,
ενεργοποιώντας πολλές φορές της κρίσης
τα χέρια να σχεδιάσουν αληθινές στάσεις ζωής
στη χαραυγή, που δεν μοιάζει σαν χθες.
Ο κόσμος του μέλλοντος
δεν αλλάζει με φωτιά και τσεκούρι.
Στον καπνό της πίπας της ειρήνης
θα αναδυθούν δίκαιες λύσεις ζωής,
για έναν κόσμο λουσμένο
στο δίκαιο φως της αγάπης, πλάστη ονείρων
Γιάννης Τάτσης
Από την ποιητική μου συλλογή: "Ποιήματα 2002"
για περισσότερη ποίηση:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου