Αδικία... Νόρα Ξένου.

Δεν νιώθω ούτε το κρύο

ούτε τη ζέστη,

όλες οι ώρες μοιάζουν ίδιες,

τα όνειρα πέθαναν.

Κλείνω τα μάτια μου για να μην αφήσω

τα δάκρυα να κυλήσουν.

Μα ο πόνος μεγάλος,

η αδικία με πνίγει.

Ένα ποτάμι από δάκρυα

με βαθιές λακκούβες

διαγράφει το πρόσωπό μου.

Ουρλιάζει το μέσα μου, δεν ζω!

Δεν αναπνέω!

Μόνο τα δάκρυα δείχνουν

ένα σημάδι ζωής

βγαλμένα από μια πεθαμένη ψυχή.

Ναι!

Και η ψυχή μου πέθανε

τη στιγμή που ξεστόμισες

λόγια - λεπίδια.

Δεν υπάρχω χωρίς εσένα.

Γιατί σε σένα έδωσα και την ψυχή μου.

Όλα χάρισμά σου, όλα!

Είμαι γεμάτη με όσα σου έδωσα

κι ας αμφιβάλλεις για τα πάντα.

Δεν νιώθω πως σε χάνω

γιατί και η ανάσα μου δική σου είναι,

ζώντας σε έναν κόσμο γεμάτο

από την ύπαρξη και τη μυρωδιά σου.

Αφήνω τα σημάδια του φιλιού μου

στην ψυχή σου

εκεί που κατοικεί και η δική μου.

Νόρα Ξένου

Κείμενο από το βιβλίο "Μοναχική Αναζήτηση".