Άκου τη βουή του ανέμου
ο άνεμος βογγάει
μακρινές ιστορίες διηγείται
σαν ψίθυρος κάποιου πολέμου
σαν ηχώ που στο χάος εξαντλείται.
Ο άνεμος φυσάει
κι ένα χάδι αξιοθρήνητο ακουμπάει
σε όνειρα και προσδοκίες
σε άφωνες απελπισίες
σε πρόσωπα σκαμμένα από τις απουσίες.
Φυσάει στα μαλλιά μου ο άνεμος
αλαζόνας είναι
και χάδι απαλό αφήνει στα βουνά
στα όμορφα λιβάδια
σιωπηλός περνά τα σύννεφα
τις πράσινες κοιλάδες
τη θάλασσα την ακουμπά
χαδιάρικα και φεύγει.
Ο άνεμος μιλάει
και στ αυτί μου ψιθυρίζει
για μέρη μακρινά, αγάπες ξεφτισμένες
του χρόνου παρανάλωμα
απ τον καιρό καμένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου