ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΑΚΗΣ: Ένα παράθυρο στο φως... Τάκης Κτενάς.

Με ρώτησες τι να τα κάνεις τα αστέρια αφού λείπω εγώ.

Να τα βγάλεις απ' τον ουρανό.

Να τα βγάλεις και να στολίσεις τα μαλλιά σου.

Και το πιό όμορφο αστέρι θάμαι εγώ. Να σε κοιτώ.

Να σου μιλώ.Να σου λέω παραμύθια για την Πούλια

και τον Αυγερινό.Για εσένα και για μένα.

Που είμαστε στον ουρανό.Δεν έχω φύγει. Είμαι εδώ.

Μπορεί να μην με βλέπεις,όμως σε βλέπω εγώ.

Σε λαχταρώ.Να σε αγγίξω όμως δεν μπορώ,δεν μου επιτρέπεται.

Σε αγαπώ.Τις νύχτες έρχομαι κοντά σου. Είμαι εκεί.

Στα μύχια όνειρά σου.Εκεί πετάς.Εκεί έρχομαι και με φιλάς.

Όχι,δεν είναι όνειρο όπως νομίζεις.Δεν είναι ψέμα.Είμαι εκεί.

Πάνω σου.Μέσα σου.Ψηλαφίζοντας τις άκρες του γυμνού

κορμιού σου,του άλλου εαυτού σου.Του κρυφού.

Του απόμακρου αλλά και τόσο κοντινού.

Σε παίρνω αγκαλιά.Χορεύουμε μετά. Χορεύουμε όπως

δεν χόρεψε ποτέ κανείς.Χορεύουμε μέσα στο όνειρο.

Και η ματιά σου λάμπει.Καθρεφτίζομαι εγώ στα μάτια σου ακόμα.

Εμένα έχεις μέσα στην ματιά σου,ακόμα κι όταν ξυπνάς.

Μ' αγαπάς.Με κουβαλάς επάνω σου,σαν ρούχο ακριβό.

Γελάς όταν σου γελώ.Χαμογελάς κάθε φορά που σου λέω

<<σ' αγαπώ>>.Μυστικός Κήπος τα όνειρά σου, που όταν

ήσουνα παιδί έφευγες εκεί.Από ένα παράθυρο ανοιχτό.

Ένα παράθυρο στο Φως. Πως είναι δυνατόν να ξεχνάς?

Πως είναι δυνατόν να μην θυμάσαι?Θα σου θυμίσω εγώ.

Μνήμες σου ξυπνώ κι ας κοιμάσαι εσύ.Εγώ είμαι εδώ.

Και σε κοιτώ.Και σου γελώ.Από έναν Κήπο Μυστικό.

Που τα πουλιά χορεύουν και τα ζώα μιλάνε.Που στα βουνά

βλέμματα αγναντεύουν και τα ψάρια πετάνε.

Που όλοι γίνονται παιδιά και δεν υπάρχουν μεγάλοι,γέροι.

Μόνο ξωτικά.Πανέμορφα σαν κι εσένα.Σαν κι εμένα όταν

ήμουν εκεί.Σε θέλω.Σε θέλω πολύ.Δεν θα σε πάρω όμως.

Θα σε αφήσω εκεί.Θα σε αφήσω για λίγο ακόμα, γιατί είσαι

όμορφη πολύ.Να δίνεις ομορφιά στον τόπο.

Να ομορφαίνεις την γη!