Μιά μέρα συνάντησα την ελπίδα.
Κάθε μέρα φοβόμουν μήπως τη χάσω.
Έτσι την έκλεισα σ' ένα μικρό
γυάλινο μπουκαλάκι.
Το γέμισα μικρά χρυσά αστέρια και
το φύλαξα...
Το φύλαγα κάθε μέρα.
Το είχα μαζί μου στην τσέπη μου.
Κάθε που η λύπη με έριχνε κάτω
έβγαζα το μικρό γυάλινο μπουκαλάκι,
το κοιτούσα και το χαμόγελο
έλαμπε πάλι στα χείλη μου.
Μετά έπαιρνα δύναμη και
σηκωνόμουν ξανά και ξανά.
Και συνέχιζα το ταξίδι της επιβίωσης.
Ώσπου μιά μέρα...
Η λύπη με έριξε πάλι κάτω.
Έβαλα αμέσως το χέρι μου
μέσα στην τσέπη μου,
ψάχνοντας το μικρό γυάλινο μπουκαλάκι.
Τα σπασμένα γυαλιά τρύπησαν τα δάχτυλά μου.
Τα αίμα γέμισε το μπουφάν...
Και έπεφτε σαν κόκκινη βροχή
στο χώμα.
Τα μικρά χρυσά αστέρια κολούσαν
πάνω στα αίματα
και βάφονταν κόκκινα κι αυτά.
Έψαξα να βρω την ελπίδα...
Η τσέπη μου ήταν γεμάτη αίματα,
σπασμένα γυαλιά και χρυσά αστέρια.
Τίποτα άλλο δεν υπήρχε.
Δε μπορεί...σκέφτηκα.
Κάπου εδώ γύρω θα είναι.
Έπεσα στα γόνατα κι έψαχνα
με τα ματωμένα δάχτυλα το χώμα.
Τίποτα δε βρήκα.
Ακόμα ψάχνω.
Δε μπορεί...κάπου εδώ γύρω θα είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου