λόγια αθώα
σαν των παιδιών σε κήπο ανθοστόλιστο
καθώς τα κάστρα στήνονται
κι οι μάχες ξεκινούν σ'εκείνα
τα ηλιόλουστα ερείπια
καρδιών μισοχτισμένων
λόγια αγνά
βαρέθηκα το ψεύδος
υπεροψίας αμάλγαμα
υποκρισίας αποθέωση
γαργάλισμα ανίλεο της ακοής
καθήμενων
σε επιτάφιο μαρμάρινο
πανάκριβο στολίδι της μούχλας
τη δυσωδία κάλυψε η γυαλισμένη ύλη
φοβίες ταράζουν τα μυαλά τους
πολτοί συσκευασμένοι
άνευ ημερομηνίας λήξεως
παρά μονάχα
ο θάνατος σαν έρθει
λόγια λιτά
κουράστηκες ψυχή μου
λαβύρινθος οι λέξεις τους
το νόημα επλήγη
τι σημασία έχει πια ο θαυμασμός
εχάθη η παρένθεση
η απόστροφος μας ισοπέδωσε
σήμα κινδύνου
περισπωμένης αποσπώσας
λόγια μυρωδιαστά
να τα φυλάξω σε κλώστινο κουτί
τη σκέψη μου να λιβανίζουν
η κώμη να θεριέψει
στο σώμα να περιχυθεί
τη θαλπωρή να φέρει
παράξενα λουλούδια να ανθίσουν
το Φως να προσκαλέσουν
Painting by Audrey Kawasaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου