Το αμφιθέατρο των Φλαβίων
πλημμυρισμένο όχλο διψασμένο για αίμα,
η αρένα του υπέροχου Κολοσσαίου πανέτοιμη.
Νωρίτερα, βρυχηθμοί είχαν ταράξει τα πλήθη,
άγρια ζώα κατασπάραζαν θανατοποινίτες.
Ήλθε επιτέλους η ώρα που όλοι περίμεναν.
Οι μονομαχίες, που όλοι λατρεύουν, θ’ αρχίσουν!
Με πομπή θορυβώδη κάναμε το γύρο του θριάμβου,
οι κόκκινες χλαμύδες και τα χρυσαφικά άστραφταν.
Χαιρετίσαμε τον Καίσαρα δηλώνοντας πλήρη υποταγή,
ήχοι αυλών, σαλπίγγων και κεράτων
σάρωναν τις γεμάτες αιμοδιψείς κερκίδες.
Οι αγώνες θανάτου άρχισαν άγριοι,
μονομάχοι έσβηναν ο ένας μετά τον άλλο,
οι επόμενοι έπαιρναν σειρά.
Δούλοι, Χάροντες μεταμφιεσμένοι,
βεβαίωναν βιαστικά τους θανάτους,
τους νεκροθάφτες ειδοποιούσαν
να απομακρύνουν αμέσως τα πτώματα.
Έφτασε η σειρά μου να μπω στη αρένα,
να παλέψω για το ξύλινο σπαθί,
για την απελευθέρωσή μου.
Στάθηκα ακίνητος προσπαθώντας να συγκεντρωθώ,
ο αντίπαλός μου, θεόρατος,
κρατούσε επιδεικτικά την μάσκα του,
χτύπησε το ξίφος με δύναμη στην πανοπλία
κι ύστερα το ύψωσε μεσούρανα με άγρια κραυγή.
Μέσα στην αντηλιά είδα μια όψη πολύ οικεία,
μα αν θέλω την ελευθερία μου,
πρέπει να τον συντρίψω,
να δει τον Καίσαρα με τον αντίχειρα αντεστραμμένο.
Ο σκληροτράχηλος αντίπαλος χαμογελά ειρωνικά,
φαίνεται να μαντεύει τις κινήσεις μου,
φοράει αργά τη μάσκα του και ξεκινά.
Σαν με πλησίασε περισσότερο,
λίγο πριν το πρώτο χτύπημα,
είδα ολοκάθαρα τα μάτια του.
Ήμουν σίγουρος πια, χωρίς καμιά αμφιβολία,
ο αντίπαλος που έπρεπε να νικήσω,
ευθυμιος φαλτακας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου