Δυό θαύματα... Μαρία Δημοτάκη.

Σε είδα,

σαν άγριο άλογο χτες,

άπιαστο όπως το κλάμα το περήφανο,

να τρέχεις πάνω σε κύμα.

Σε κύμα θεόρατο!

Μια ασυγκράτητη ορμή ήσουν

σε κορμί δικό σου,

σε ακτή που σε μάγευε.

Σε είδα,

να νιώθεις ένα γλυκό καημό.

Μια ανυπόμονη χαρά που

περπατούσε στις μύτες των ποδιών της

μην τυχόν και ξυπνήσει όνειρο κοιμώμενο.

Σε είδα,

σε ένα ανεξερεύνητο γιαλό.

Ναυαγός ήσουν μέσα σε πόθο άσβηστο

να φωνάζεις απεγνωσμένα είμαι εδώ!

Σε θαύμασα χτες.

Ένας χρυσαετός ήσουν.

Ένας χρυσαετός που με το μοναδικό

αετόμορφο φτερούγισμα σου κατακτούσες

ύψος δικό μου, απάτητο!

Νιώθω,

νιώθω την καρδιά μου να κτυπά δυνατά

σαν βλέπω έναν άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο ολόγιομο.

Ήλιο ολόγιομο...

Εσένα... όπως χτες...

...που τα δύο σου μάτια

δύο θαύματα όταν με κοιτούν,

δύο θαύματα

όταν μιλούν για μένα,σήμερα.

Μαρία Δημοτάκη

" Για τον Έρωτα."