Τις ανθισμένες αμυγδαλιές
όνειρο στο χειμερινό τοπίο
διαβάτης κοίταζε θαυμάζοντας.
Τον πήρε το παράπονο
γιατί παλιά θυμόταν
τις ανέμελες τις σκέψεις του
με εμπιστοσύνη να εναποθέτει
πάνω στ'ανθάκια της τρελής
που άνθιζε μέσα στον χιονιά.
Τότε,
χωρίς του σήμερα
τα σύννεφα τα βαριά
αυτά που τεχνιέντως
του επιβλήθηκαν
όταν με μαεστρία άρχισαν
τα μή τους να του επιβάλλουν
και με αλυσίδες αόρατες
το σχέδιο τους προχωρούσε
-χρόνων πολλών προετοιμασία
υποχθόνιων ειδημόνων-
σε συνεργασία
με επίμονα και καταπιεστικά πουλιά
γνώριμα ως παπαγάλοι
έναντι αδρών αμοιβών
που να σε καταφέρουν προσπαθούν
στραβά τα ίσια να σου λένε
πασχίζοντας να τους πιστέψεις.
Η δολερή Κερκόπορτα
με τον εχθρό από μέσα
έσωθεν και ο πόλεμος
καινούργιες πόλεις από προκάτ
τις ώρες του λοκνταουν
της προδοσίας
Ώ,χώρα μου,πατρίδα μου
αγλάϊσμα στους αιώνες
ως πότε όλοι θα σε πολεμούν
ως πότε έρμαιο χωρίς πυγμή
υποκλίσεις χωρίς αιδώ
πότε θα ξυπνήσει
ο μαρμαρωμένος σου ο βασιλιάς
ο μόνος αντάξιος σου.
Και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του
Βαρβάρα Κατσιάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου