Να θυμιατίζει η ομίχλη... Ζωή Σταύρου.

Να σκάβεις μες στις πίκρες

σε ποταμούς να σκάβεις

και να φυτεύεις λάθη

με όνειρα κι ευχές...

Να σκάβεις μες στις φήμες

σε θάλασσες να σκάβεις

να βρίσκεις το πετράδι

ν' ανθίζουν προσευχές..

Ψηλό ιστίο γίνε

το πιο ψηλό κατάρτι

του δάσους μονοπάτι

να μ' οδηγείς στο φως...

Να θυμιατίζει η ομίχλη

η ανάσα να αγριεύει

να τρεμοσβήνει η λέξη

στην πλώρη των χειλιών...

Απ' τ' ουρανού μπαλκόνια

θα τραγουδούν γοργόνες

αν χρειαστεί στις μπόρες

θα σπρώχνουν τα κουπιά...

Απ' τα ψηλά τ' αστέρια

άνεμος θα φυσάει

τα νέφη θα σκορπάει

να βρίσκεις ξαστεριά..

Ζωή Σταύρου