Στα μάτια σου.
τα άνοιξες και κοίταξα απλά κι ο νους εχάθη
τα κλείνεις και αναπολώ ,μα ώρα δεν εστάθη
να φύγω να μ αναζητάς ,μα μείνεις να σε έχω
το ξέρω και το ομολογώ ,και πάλι το κατέχω.
κάθε μας συναπάντημα γίνεται ευλογία
κάθε μια ανάμνηση του νου μας ευτυχία
στερνή γνώση λέγεται και δεν είναι΄όπως πρώτα
αν την είχαμε θαρρώ θα ανοίγαμε την πόρτα.
σπιτικό θα κάναμε με γέλιο και αντρεία
ήταν γραφτό όμως φαίνεται το λέει η ιστορία
δική μας που γιγάντωσε και πάλι πια δε σβήνει
είναι αγάπης η πληγή που ξέρει κι απαλύνει.
μοναδικό το κέρασμα που έφερε να δώσει
το ξέρει πια για τα καλά και δε θα το προδώσει
δικό μας που ναι άγγιγμα ψυχή ζωή και στρίβει
το νόμισμα σ άλλη πλευρά ,μονάχα αποδίδει.
καρπούς που θα έπρεπε να είχαμε αγκαλιά μας
θα ταν τα λατρεμένα μας εκεί γλυκά παιδιά μας
το λέω και μονολογώ , το λέω και το ορίζω
ωριμότητα τρανή και τα καλοτυχίζω.
άλλα που τα φέραμε στον κόσμο χάρισμά τους
ευτυχία περίτρανη να είμαστε κοντά τους
μα πάλι τα αισθήματα ποτέ δε θα λαβώσουν
αγνές ψυχές που μίλησαν με φλυαρία θα αποσώσουν.
λέξεις και φράσεις που ζητούν συμπόνοια και λατρεία
νου είναι το στόλισμα διαγράφεται πορεία
μα η μοίρα δεν το θέλησε να δουν το πεπρωμένο
καρδιές μόνο αποζητούν κι ας είναι δεδομένο.
το πόσο αυτές το χαίρονται το ξέρουν μοναχές τους
λυγίζουν και λυκνίζονται χορών οι προσευχές τους
πάντα να ναι αυτοί γεροί στης ζήσης εκεί το διάβα
πάντα ανασταίνεται ζεστή θερμή η λάβα.
τι κι αν την παγώσανε κι άφησαν το χρόνο
αυτό ήταν το μέρισμα ,εκεί παλιά στον πόνο.
τώρα απεκατέστησαν παντός και διά πάντα
λογίζονται συλλογισμούς στου έρωτά τους την μπάντα.
κραυγάζουνε οι σιωπές ,σφίγγουν γερά τα χείλη
το νιώθουν πως δε σβήνει πια η φλόγα απ το καντήλι
μονάχα ανάβει για να δουν αυτοί τα γεγονότα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου