Το χτύπο της καρδιάς μου , που πάλλεται σύμφωνα με τους δικούς σου ρυθμούς ,θέλοντας να σου αποδείξει , την ηχώ της σιωπής της . Το άγγιγμα των χεριών μου , που θέλει να μαρμαρώσει εκεί , μα δεν το αφήνουν τα πετρωμένα συναισθήματα της αφής τους.
Τη θλίψη των ματιών μου , που είναι διάχυτη ,στο περιβάλλοντα οπτικό χώρο , με τις ακτίνες τις υπέρυθρες ,να σκιαγραφούν και να αναθεματίζουν τις ροπές και τις τροπές τους .
Την αίγλη της ψυχής μου , σε αφηνιασμένους ίππους , να δέχονται τον αναβάτη των ονείρων μου ,που δεν είναι άλλος κανένας ,παρά ο στηλοβάτης και ναρκαλιευτής τους,
Ο Μορφέας που αναζητά τις σπηλιές του και τρέχει να βρει και να ξεδιψάσει τα χασμουρητά μου , με έκφανση ,υφή και αφή τα διστακτικά του ξενύχτια ,στους ώμους του προσκεφάλου της Νεμέσεως ,που τόσο ανυπόμονα την προσκαλώ στα ονειρικά μου εδάφη. Εκεί που φωλιάζει η αγάπη και η λαχτάρα , ο τρόμος και η ανασφάλεια . Την τραγικότητα των στιγμών , αν και εφόσον δε θες να δεις να διαδραματίζεται το δικό σου θέατρο παραλόγου και διευρυμένης κυριαρχίας ,της εντάσεως και της ενάρξεως πολυπαθών στεγαμσμένων τρομοκρατικοποιημένων ευαισθησιών έλλειψής σου και υπαρκτής αμφιβολίας , μισεμού σου .
Εκείνο το καρδιοχτύπι , που ορκιζόσουν που δε θα το ξαναζουσες αλλά λογάριαζες χωρίς τον ξενοδόχο ,που χει καλεσμένο το Φτερωτό Θεούλη και αγρυπνά να στήσει το δικό του καρτέρι στο καρδιακό και ψυχκό σου λημέρι,
Την άμυνα του οργανισμού να χάνει έδαφος και να μην είναι σε θέση να αντέξει και να προσδιορίσει τα δικά της όρια και περιθώρια . Το τρίξιμο της πόρτας ,αφού οι χαραμάδες τώρα πια , θα χουν κλείσει κι εκείνα τα πορτοπαραθυρόφυλλα , θα μένουν εκεί ,ερμητικά κλειστά , για να δηλώνουν τη μονιμόητα και κυρίως την αληθινή έγερση του πνεύματος και την εξέγερση της σάρκας , ενάντια στην εμπορευματοποίησή της , Το φειδωλό χρόνο ,στην κατασπατάληση φαιάς μας ουσίας , να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα και να επεξηγήσουμε , τα ευκόλως εννοούμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου