Όσο κι αν αποφεύγεις... Αννα Ζανιδακη.

Όσο κι αν αποφεύγεις ,τόσο έρχεται και σε συναντά και θέλει να της απαντήσεις.

Η ίδια σου η σκέψη περιφέρεται και επισκιάζει πολλές φορές τις ίδιες σου τις συνήθειες και τις πράξεις ακόμα.

Στέκεσαι απόμακρη ,μα η ίδια ξέρει πως να σε κουμαντάρει ,τι κι αν εσύ παύεις να την κοιτάς ή θες να σκέφτεσαι , να ταξιδεύεις μακριά της και απόμακρα απ αυτήν.

Οτι κι αν κάνεις ,πάσχει με τους φόβους σου και τις ανασφάλειές σου , μα συνάμα σε γεμιζει δύναμη και θάρρος, ένταση και θυμό, αν κι εφόσον εσύ η ίδια , δε θες να της δεις κατάματα και να της απευθύνεις το λόγο.

Ίσως και να φοβάσαι να δεις ,τον πραγματικό σου εαυτό , να αντικρύσεις την αλήθεια εκείνη , που τόσο περίτεχνα κάλυψες μεν ,αλλά εκεινη βγήκε στην επιφάνεια και αναζητά το χώρο και το χρόνο της ,τα λάθη της και τις δοκιμασίες της .

Γέρνεις αλλού το κεφάλι , το βλέμμα , μα είναι ανώφελο ,γιατί μέσα σου βαθειά ξέρεις και που έσφαλλες και που αδίκησες μα και αδικήθηκες.

Παλεύεις χρόνια τώρα ,καιρό να απομακρυνθείς και να τιθασσεύσεις εκείνο το ακατανίκητο αίσθημα του θυμού , μα κυρίως , το ότι αν δε μιλήσεις θα σε πνίξει και ήδη το νιώθεις το αίσθημα του μη πλεονασμού , του αέρα που δεν είναι αρκετός όπως θα πρεπε, μα ελλατώνεται συνεχώς και εσύ ασφυκτυάς, περίτρανα γύρω απ αυτόν.

Καρφιτσώνεις στο πέτο σου, το σημείωμα που λέει ,ποτέ άλλοτε, ποτέ ξανά ,μα συνάμα , μπήγεις την καρφίτσα ,τόσο βαθειά ,για να πονέσεις και ίσως να εξυλεωθείς ,στα δικά σου μάτια .

Εκείνα που τα δάκρυα αστείρευτα ρέουν συνεχώς ,χωρίς να δώσεις να καταλάβουν και το θυμο σου ,αλλά και το μη συγχωροχάρτι σου .

Δύσκολα πλέον τα μοιράζεις , τα δίνεις ,δε θες , τα αφήνεις όλα πίσω σου ,αλλά αυτά είναι που σου σφαδάζουν τα σωθικά .

Μια άλλη νύχτα μόνη , παραδμένη , προδομένη και εκεί ,να κοιτάς και να σχολιάζεις , να απολαμβάνεις τον πόνο που προκαλείς σε εσένα ,αφού οι άλλοι αρέσκονται στο να τον απολαμβάνουν ,θαυμάζοντάς σε.

Μυστήριο τρένο η ψυχή του ανθρώπου ,ο ίδιος ,αντί να χαίρεται με τη χαρά σου ,συμβαίνουν τα αντίθετα , μα πονάει , θες να τους το βροντοφωνάξεις , μα η φωνή ,πνίγεται απ τον κόμπο στο λαιμό.

Ένα τελευταίο κοίταγμα και όλα θα δρομολογηθούν όπως πρέπει και όπως αρμοζει σε μια παρουσία σαν και τη δική σου .

Ποτέ ξανά , ποτέ χαμηλά το κεφάλι ,ψηλά , με θάρρος και τόλμη.

'

Ήρθες για να μείνεις και θα μείνεις ,εσύ , τα όνειρά σου , τα θέλω σου !!!!