Δύσβατοι δρόμοι.
Που αντηχούσαν ζωή.
Γέλια, τραγούδια.
Κλεμμένες ζωές.
Ζωές με χειροπέδες.
Δέσμιος κόσμος.
Με αλυσίδες...
Στενά τα δωμάτια
δεν αντέχονται.
Δεν την δέχομαι
δεν την καταδέχομαι
την φυλακή τους.
Ανοίξτε πόρτες
θέλω πίσω την ζωή
ζωή δική μου.
Με παραμύθια
με ποιό δικαίωμα
να επεμβαίνουν
για το καλό μου.
Εγώ μόνο το ξέρω
εγώ θα κρίνω.
Χθες μια εικόνα
την είδα και τρόμαξα
με τόσες δομές.
Φριχτές συγκρούσεις
τραυματίες και αίμα
ΠΟΝΑΩ , κραυγές...
Σκιά της χώρας
τριτοκοσμικές μέρες
δεν μας αξίζουν.
Βαρβάρα Κατσιάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου