Ο χρόνος σου μοιάζει
σαν κίτρινο χαρτί
σε φάκελο κλειστό.
Παραλήπτη δεν είχε
και χάθηκε στο δρόμο.
Μην ψάχνεις τ' όνειρο σου
σε εικόνες που κρύβεις
μέσα σε παλιά κουτιά.
Είναι μια νότα μόνο σ' ένα τραγούδι,
μια φωτιά που στο βλέμμα σου καίει
κι εκείνη η φλέβα που άγρια χτυπά
όταν θυμάσαι.
Πώς περιμένεις να φυτρώσουν
στο χώμα τα λουλούδια
όταν σφιχτά κρατούσες
στο χέρι σου τους σπόρους.
Τα όρια κλείνουν και συ περπατάς
στο μονοπάτι που βγάζει στη σιωπή.
Κι όλο σου φταίνε τα τριζόνια
που τις νύχτες τραγουδούν.
Να θυμάσαι, δεν χορταίνεις
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου