Ω...!!! γλυκιά μου Άνοιξη
επέστρεψες ευανάγνωστη,
αναπνέω τις νύχτες των στεναγμών
τον απόηχο των αρωμάτων σου
που φωλιάζουν μες τα κυματιστά σου
φορέματα του παρελθόντος .
Στο αναδυόμενο στρώμα των ανθών σου ,
ξαπλωμένος με ασάλευτο το κερένιο σώμα,
νουθετώ το γερασμένο πεπρωμένο,
να μερέψει με πινελιές ανθοφορίας
τις φρεναπάτες των ονείρων μας.
Το ευλύγιστο γιασεμί με ρίζες
πλοκάμια, τα μάτια μου τυλίγει
με φάσμα απόκρημνων αισθήσεων
την στιγμή της ανύψωσης μου.
Κι εσείς περιπλανώμενες ανεμώνες
τις ουλές των δακρύων σκουπίστε,
πριν σφηκοφωλιές λογισμικού γίνουν
και χωνευτεί ο ουρανός με το σκοτάδι.
Βουίζουν θυμωμένες οι μέλισσες ,
επιστρέφοντας από τον γάμο
με τις ανθισμένες λυγαριές.
Λικνίζεται η βασίλισσα ,αιμορραγώντας
στην αόρατη κρεμάλα των δορυφόρων.
Το βλέμμα μου αδύνατο,
θολό φεγγάρι ,σπαράζει ματωμένο
ενώ στο γυάλινο λιβάδι στοιχειώνει
μια λεκιασμένη ακατάληπτη εικόνα.
Η ερημιά απλώνεται ,
ψάχνοντας το φως χωρίζει το κορμί μου ,
και η απόλυτη αρχιτεκτονική
του διχασμού,διασκεδάζει
με τις μελωδίες άλλων εποχών
στις υπόγειες αίθουσες
ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου