Αν προλαβαίναμε... Αναστασία Κουτσούκου.

Πέρασε το κατώφλι μας,η αγάπη.

Όμως αργήσαμε..

δεν καταφέραμε να την αγγίξουμε

δεν ήτανε γι ανθρώπους σαν εμάς.

Ήτανε γι άλλους...,

ανθρώπους δυνατούς,πάνω από μίση,

αγνούς όχι μονάχα στη ματιά

μα ...στην καρδιά, στη σκέψη.

Η βροχή, θόλωσε το τζάμι,

μέσ' απ' αυτή τη θαμπαδα της ομίχλης,

φάνηκε ο έρωτας...

δειλά,φοβισμένα χτύπησε το τζάμι μας

μα εμείς δεν τον ακούσαμε.

Αφήσαμε το είναι μας,

να βγεί απ' τα κορμιά μας,

αιχμάλωτοι και πάλι, της σκέψης μας

και του εγωισμού μας.

Πνιγήκαμε στην κάπνα των τσιγάρων μας,

στο οινόπνευμα που άναψε τα σωθικά μας

και θόλωσε τη σκέψη μας.

Δεν ήτανε για μας το κάλεσμά του.

Αν προλαβαίναμε...

ν αγγίζαμε για λίγο την αγάπη,

να ζούσαμε για μια στιγμή τον έρωτα,

αν μας παρέσυραν ,

για μια στιγμή στη δίνη τους!

Θα' ταν μια ζήση όμορφη

χωρίς ψευδαίσθηση

κι αρρωστημένα πάθη.

Αναστασία Κουτσούκου-Κλεάνθη