Ολημερίς στον Άνυδρο κάμπο
Σιωπηλός Ερημίτης Μοναζε ενας Βάρβαρος Ηλιος.
Τα Ψαρονια και οι Γλάροι σε κοπάδια ξεδιψουσαν
Των αχτιδων ρουφώντας τη Χρυσή Πεμπτουσία..
Σγουρομαλλα βουνα, ξωκλήσια, μύλοι Και μουραγια γαλήνια..
Σπίτια με Ειρηνικό καπνό που εκλειναν στον ίσκιο Τους
Μια σφήνα ήρεμης θάλασσας..
Πηχτος κι Ασαλευτος μας βρήκε
ο καιρός σε κείνο το νησί
Με τ'αυγινο κροκατο φώς
τα τρεχαντηρια ορθοπλωρα γυριζανε απο τα δίχτυα
κι άλλα καΐκια αμίλητα που λουφαζαν στο καρναγιο μεσα
στη μαλακια' σιωπη
Οι λιγοστοι ψαραδες καλαφατιζανε
τις βάρκες τους στο Ταρσανα
μ'ένα χαμόγελο ρυτιδωμενο..
Κορμιά ρικνα και πρόσωπα σκαμμενα
απο τ'αλετρι της στέρησης
με το χαρακι του μόχθου στο μεσοφρυδο.
Σφαδαζε στο λαρύγγι το κρασι
και μες την λάθρα ταραχη
πότε η Τράτα Τους πότε η Συρτη
Καλπαζε η μνήμη τους ορθή στα περασμενα..
Μεσημέρια στων βράχων το ξαγναντο και ο ηλιος πυρωνε
τον καματο στην ανήσυχη σκεψη...
Οταν αποκαμναν οι ωρες τους βαριές πιανανε καποιο
σιγανο τραγουδι..
Κι ανηφοριζανε τα καλντερίμια
μ'ένα κλωνι βασιλικό στ'αυτι
και με τα στήθια ξεσκεπα γεμάτα από αλάτι
Προσμεναν με λαχταρα το χουγιατο
του ανέμου που φιδοσερνε μες Τις Αψιδωτες Καμάρες..
Το βλέμμα χαυνο αποξεχνιοταν
κι αναζητουσανε τη ληθη μ'ένα τροπο απλο
παλιό συνηθισμένο .
Χωρίς συζητηση πολύ και Μάταιη κουβέντα
Σάμπως η Ομορφιά τί ταχα να ταν στη ζωή τους
παρα ενα ξαφνιασμα ή ευκαιρια.
Ή μήπως σύμπτωση
Μονάχα Μια στιγμη
Μιά μόνη ηδονική στιγμή..
Έτσι ριζωσανε σε κείνη την Αμμουδα
Μεθυσμένοι απο Έξαρση και Δυστυχία
Εξόριστοι απ'την Μαρμαρυγή των Φώτων
και των Κραδασμών.
Περναγανε τα χρόνια τους κάτω απ'το
πέλμα Φοβερού Θεού
Αδιαμαρτύρητα σκυψαν τη Ψυχή τους
και Αμπαρωθηκαν στη Μοναξιά.....
Κι Όταν Γοργό Τρεμουλιαστο έπεφτε το Σκοτάδι...
Όλα Γαληνευαν τριγύρω
Όλα Ακινητουσαν...
Στη Σφενδονη του Ορίζοντα ο Αρκτούρος
φάνταζε μεσ' τη Νύχτα σκιασμενος
με Ονειρα Ακαταστατων Θεών ..
Πριονιζε ο γρύλος ρυθμικά τη σιωπή
Κι ενα δένδρο σκυφτό σκελετομορφο προς τη
θάλασσα έγερνε τα λιγνα του κλαδιά..
Να της πει προσπαθούσε τα παλιά μυστικά του.........
Τώρα πια παει..
Οι Φωνές τους Αραιωσαν..
Φύγανε με τα χρόνια για να ξαποστασουν..
Αφησανε το βλέμμα τους θαμπό μες το αφρισμένο
γάλα των κυμματων..
Βλέφαρα κουρασμενα που εγειραν μες την υγρή Σιωπή...
""Βρέθηκα κάποτε σε κεινο το νησι...
Χωρίς να εχω Εστω μιαν επιθυμία για εκπλήρωση..
Μοναχά να ζησω λιγο με τους ψαραδες..
Εκείνη την Ερμητικη Ζωή...
Κείνο το νησι ...
Βραχοι και κυμματα..
Δασος μυστικό οι καυμοι του κατηφοριζοντας τις ξέρες.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου