Μπορώ να θυμηθώ μια-μια τις παγίδες.
Τα μεγάλα λόγια που θολωναν εσκεμμένα σαν δυνατό ποτό το κρυσταλλενιο νερό για να κρυφτεί μέσα του ο πάγος.
Τ'αληθινα λόγια που ξελογιαζαν οποιαδήποτε ποιητική πράξη, στους κόμπους των υποσημειωσεων,
Τα στομωμενα σπαθιά απ'τις πολλές χαρακιές στην καρδιά.
Τα αδυναμα να λυθούν, δεμένα χέρια και πόδια.
Ο χορός μια εκστατική αργή περιστροφή του κεφαλιού απ'το<<έγκλημα και τιμωρία>>στο<<όνομα του Ρόδου>>.
<<Σε τι πιστεύεις λοιπόν;>> με ρώτησε η νυχτερίδα.
<<Στα φτερά και στην ικανότητα να βρίσκεις το μονοπατι>>της απάντησα. Χάρηκε, είπε<<έλα μαζί μου τότε>>
Της σκούπισα τα αίματα απ'το στόμα, έκλαψα γοερα κοντά της και βούτηξα στο ποτάμι της λήθης κάνοντας βαριά κι ασηκωτα τα δικά μου μεγάλα, επιδεικτικά, λευκά φτερά μου.
Δεν ξανακουσα ποτέ για την νυχτερίδα, ούτε την ξαναείδα.
Δεν είχα την ικανότητα να πετάξω στον μαύρο ουρανό της.
Συνέχισα να ζω μέσα στο σκοτεινό ποτάμι, ανασαίνοντας τις μυστικές Μπουρμπούληθρες του βυθού.
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ίσως αυτό είναι το νόημα της ζωής.
Να κρύβουμε τα μεγάλα φτερά μας μέχρι να ξημερώσει.
Ναι θυμάμαι καλά αν και το τοπίο δεν ήταν ούτε ειδυλλιακό, ούτε ακίνδυνο ότι έχω πετάξει.
Είδα ότι τα μονοπάτια μπορούν να κοπούν απότομα,σε γη και ουρανό. <<Τι κέρδισες και πως ελυσες τους κόμπους λοιπόν αν όχι με σπαθί κι αίμα>> ήταν η τελευταία ερώτηση της νυχτερίδας πριν χωρίσουμε.
<<Δεν κέρδισα τίποτα και λυθηκα με ηλιακτιδες και βαθιά αγάπη μαζί με τον πόθο της ελευθερίας>>
Νίκος Μοσχίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου