Το κορίτσι της Ιθάκης... Χρύσα Θυμιοπούλου.

Δεν άλλαξαν οι εποχές εμείς τις πληγώσαμε..
Δεν έφυγαν τα όμορφα χρόνια, εμείς τα αποχαιρετίσαμε λίγο πριν ξημερώσει σαν λιποτάκτες...
Δεν έσβησαν τα όνειρα εμείς απλά δεν κοιμόμαστε τις νύχτες και ας έρχονται εκείνα δίπλα μας να μας σκεπάσουν με το πέπλο της ελπίδας, εμείς απλά παγώσαμε στον χρονοχώρο τον αμυδρών συναισθημάτων και δεν αισθανόμαστε το χάδι τους...
Ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί κι εμείς απλά κλείνουμε την κουρτίνα και πλημμυριζώμαστε από τα δάκρυα της βροχής γιατί έτσι απλά συνηθίσαμε να είμαστε σκυθρωποί θλιμμένοι, αδρανείς... Δεν άλλαξαν οι εποχές, απλά αφήσαμε σε μια γωνιά τον παππού και την γιαγιά και δεν ακούμε ποια παραμύθια που χαρχαλεύουν τα όνειρα μας για μια καλύτερη ζωή...
Έχουμε που την κεφαλήν κλίνη, όλα όσα πεθυμήσαμε τα χτίσαμε και τα υλοποιήσαμε, άραγε τι φταίει που είμαστε στεναχωρημένοι, απλά γκρεμίσαμε τις καρδιές μας κι αυτές είναι αναστατωμένες χωρίς την ζεστασιά της αγάπης...
Κι ο παππούς με την γιαγιά είναι παραγκωνισμένοι στου χρόνου την κλεψύδρα... Δεν άλλαξε η ζωή, απλά εμείς επιλέξαμε να είμαστε ζωντανοί νεκροί...
Ποτέ όμως δεν είναι τόσο αργά, ας αγκαλιαστούμε σφιχτά και κοιτώντας τον ήλιο να χαμογελάσουμε πλατιά στην ξεχασμένη μας ελπίδα ψάχνοντας την χαμένη ελευθερία προσδοκώντας σε ένα καλύτερο αύριο με πίστη όλη η οικογένεια να είναι κάθε μεσημέρι στο τραπέζι της προσευχής μαζί...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου