Κι όμως... Αννα Ζανιδακη.

Τα μάτια που είναι ο καθρέφτης της ψυχής της , μαρτυρούν και αυθαδιάζουν ,στην υποταγμένη διαταγη του εγκλεισμού της .

Απομονώνει την ελευθερία της σκέψης της και την προοπτική και βλέψη της για όνειρα και σχέδια , μα τα μελετά και τα προορίζει άλλου τακτική κι άλλου επιταγή ,για τα αντιθετα ,τα οδυνηρά και τα απωθητικά .

Σφαδάζει ο πόνος της καρδιάς και του νου ,καθώς δεν είναι ενδεδειγμένα αυτά τα προμελετημένα των άλλων τερτίπια ,για τις δικες της ελευθερίες , για τα δικά της δικαιώματα.

Στενάζει η ανάγκη να βγει και να φωνάξει , να σηκώσει το ανάστημά της και να το ορθώσει απέναντι στο δυνάστη της.

Το πέπλο της άγνοιας της δικής μας ,μα της δικής της η φυλακή , το σώμα μέσα εκεί , εγκλωβισμένο , φυλακισμένο , στα χρόνιά του δεσμά .

Ένα βλέμμα παγωμένο , για τα καλά στημένο και δρομολογημένο σε εκεινα τα μονοπάτια που της έχουν άλλοι χαράξει και της έχουν επιβάλλει να τα ακολουθήσει , να τα περπατήσει ,δίχως αντίρρηση .

Μα ο φόβος κι ο τρόμος έχει διαγραφεί στο πρόσωπό της ,στα σημεία του εατού της ,που δεν τολμούν να αντιδράσουν και να αντισταθούν.

Χρόνια τώρα , αιώνες , έχουν κατασταλάξει στα κατακάθια της σκέψης τους , στα άβατα εκείνης της φοράς και της δίνης , που θα στριφογύιριζε γύρω απ τον εαυτό της ,

Όπου με γνώμονα και διεκδικητή την ελευθερία της ,ενάντια στη φυλακή της .

Ένα άτομο και ένα πρόσωπο , συσχετιζόμενο με τα δικά της θέλω και τα δικά της πρέπει , αντιτίθεται στη χρόνια ως τώρα διαταγή των άλλων , για λογική αποστασιοποίηση και έμπρακτη απόσχιση απ αυτό το νοσηρό καθεστώς επιβολής μη θελημένης υποτακτικης του άλλου συμπεριφοράς .