Ίσως να έχασα το δρόμο μου,
σε κάποια απότομη στροφή
και χρόνια περπατάω
σ' άγνωστο μονοπάτι.
Πάνω του σαν γυαλιά,
σπασμένα όνειρα έχουν σκορπίσει
και τα πόδια μου ματώνουν.
Σκληρό το χώμα
και η νύχτα πιο μεγάλη απ' τη μέρα.
Μόνη μου συντροφιά
ένα κόκκινο φεγγάρι
που με παρηγορεί.
Όταν στου μονοπατιού την άκρη φτάσω,
ένα τραγούδι θα σου γράψω,
στο σχήμα της καρδιάς
Μαρίνα Αντωνίου 2021 Κατοχυρωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου