Στης μοναξιάς τα δειλινά
στης ερημιάς τη δύση
και στης αγάπης το φευγιό
έχεις αλισβερίσι.
Το βήμα σου αζευγάρωτο
το χείλι σου κλεισμένο
και των ματιών το στεναγμό
τον έχεις δακρυσμένο.
Της φλέβας σου το χτύπημα
αυτί δεν αφουγκριέται
και του κορμίου το ρίγισμα
κορμί δε φχαριστιέται.
Έδωσες τόσα, στέγνωσες
στάλα δεν έχει μείνει
και της αγάπης η φωτιά
είναι σβηστό καμίνι.
Στα όνειρα τα παιδικά
πουλιά σου κελαηδούσαν
τα χείλια τα νεανικά
φιλιά τα κατοικούσαν.
Στα μισακά της η ζωή
και άδειοι ειναι οι δρόμοι
πυκνή στο βλέμμα η βροχή
και εσύ είσαι τόσο μόνη.
Γεωργία Χαλαζωνίτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου