Ξέρεις μαμά χρειάζομαι λίγη
χαρά. Ένα χέρι να χαϊδεύει
τις έγνοιες μου και δυο μάτια φιλιά.
Ένα άντρα μαμά, να μου λέει γλυκά:
Κράτα γερά η θλίψη δεν κολυμπά στα
δικά σου τα νερά.
Έχω ανάγκη δυο χέρια απαλά σαν δέρμα
μωρού, να χαϊδεύουν τις πληγές κι όχι
να τις κάνουν πιο ανοιχτές.
Να με κοιτάζει ζεστά κι εγώ να νιώθω
θεά. Ν' αγγίζω τα άσχημα και να
αισθάνομαι ομορφιά.
Ένα άνθρωπο μαμά να μου χαμογελά κι
όχι να σκίζει τις φλέβες μ' αργά.
Να με σφίγγει στα μπράτσα του και να
ναι όλα μαγικά.
Να κάνει τα σεντόνια, μαμά πέπλα αισθησιακά.
Να με τυλίγει ανθούς κι εγώ
να γίνομαι άνοιξη μακριά από λυγμούς.
Να με ταξιδεύει σε γάργαρα νερά όπως
έκανε μ' εσένα ο μπαμπάς.
Ένα άνθρωπο να κάνει τον μαύρο ουρανό,
γαλανό κι εγώ να χορεύω στην πανσέληνο
συνεχώς. Ένα άντρα που να διαλύει
το εγώ μέσα στ' απέραντο εμείς.
Να γίνεται τ' όνειρο που δεν πιάνει λιμάνι.
Ένα άνθρωπο γλυκό που να ψιθυρίζει
στ' αυτί το πιο ειλικρινές σ αγαπώ!
Να λέει καλημέρα και να το εννοεί.
Να καρτερεί πότε η αυγή θα φανεί για να
με δει. Να κάνει το δείλι αυγή. Κι όχι
στράτα διαφυγής .
Ξέρεις μαμά ...αυτόν που μου ζωγράφισες
εσύ στην ψυχή του μπαμπά.
Που εκτρέφει αγάπη και τη συντηρεί.
Όχι να την λιώνει σαν κερί.
Ένα άνθρωπο μαμά που ν' αγγίζει
το γιασεμί και να γίνεται μύρο ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου