Συγγνώμη: Που δε στάθηκα σωστή, να σ’ αγαπήσω.
Που δεν ποτέ μου νοιάστηκα τον πόνο το δικό.
Άνθρωπε συ, που δίπλα μου, μπορούσα να φιλήσω
ποτέ μου, δε σ’ αντίκρισα με βλέμμα φιλικό.
.
Συγγνώμη: Που δε φύτεψα στη γλάστρα ένα λουλούδι.
Που των ανθών δε μ’ άρεσαν οι μύριες ευωδιές.
Που των πουλιών δεν ήθελα ν’ ακούσω το τραγούδι.
Όπου γι’ αυτά, δεν έγραψα, να ευφράνω τις καρδιές.
.
Συγγνώμη: Έρωτα, γιατί δεν ήμουν όσα “πρέπει”.
Γιατί, δεν ήμουν αρκετή να σου δοθώ πιστά.
Κι ενώ, το βλέμμα το δικό μου θα ‘πρεπε να βλέπει
εσένα· τ’ άλλα κοίταγε, τα ξένα, τα ρευστά.
.
Συγγνώμη: Θέ μου, που μισώ και δεν μπορώ να γιάνω.
Που ‘ν’ η ψυχή μου ακάθαρτη κι η σκέψη μου φαιδρή.
Που κι αν γι’ αγάπη μίλησες, τ’ αντίθετα εγώ κάνω.
Συγχώρεσέ με, πλάστη μου, που δεν είμ’ αρκετή.
.
Συγγνώμες μύριες σάς ζητώ γιατί δεν ήμουν άξια
να σεβαστώ τον έρωτα, τα δέντρα, τα πουλιά.
Να σεβαστώ τον άνθρωπο, η αμαρτωλή κι ανάξια
ψυχή, που δεν λαχτάρησε σταυρό, μιαν εκκλησιά.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου