Στάχτες κι αποκαΐδια..
καμένα όνειρα..
κι εσύ μ’ άδεια μάτια..
σβησμένοι ήλιοι μες το κατακαλόκαιρο..
ψάχνεις για τα χαμένα καλοκαίρια.
Τρέχεις στη νύχτα να κρυφτείς,
μη και τα πράσινα δάση
που έπαιζες μικρό παιδάκι ονειρευτείς.
Γκρίζες οι μέρες σου, κυλούν μονότονα,
σβήσαν οι αναλαμπές χαράς μες την καρδιά σου.
Κούρνιασαν οι ελπίδες σκεφτικές
στο έμπα των ρημαγμένων σπιτιών,
με μάτια υγρά ζάρωσαν σε μια γωνιά
κι αναζητούν παρηγοριά
στων αστεριών την ασημένια λάμψη.
Απλώνουν χέρια ικετευτικά,
να ενωθούν με τ’ αδέρφια τους τα μακρινά,
μη και γιγαντώσουν πάλι.
Μα εσύ αναγαλλιάζεις γιατί το ξέρεις
πως η απάντηση θα ρθει απ’ την Πηγή,
που μέσα σου κρυφά αναβλύζει.
Είναι η δική σου η Ψυχή,
που ένα γύρω δάση πυκνά
κι ανθούς μυριόχρωμους σκορπίζει.
Και τ’ όνειρο σου αυτό κρατάς σφιχτά
μες την άδεια από σπίτι αγκαλιά,
μέχρι στο σκοτεινό ορίζοντα του χρόνου
να προβάλει το Ουράνιο Τόξο σου ξανά.
Απάντηση μαγική..
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη 11/8/2021
Ανέκδοτο πνευματικά κατοχυρωμένο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου