Υπάρχουν κομμάτια μας που επιβεβαιώνουν μόνο με μια ματιά
πόσο εύθραυστοι, αδύναμοι και ανίσχυροι είμαστε.
Κάθε φορά που ένα παιδί πεθαίνει άδικα από δολοφονικά χέρια...
Είσαι υπαίτιος εσύ, λόγω αδιαφορίας και συνενοχής.
Κάθε φορά που ένας ηλικιωμένος πετιέται από τους κόπους μιας
ζωής στο δρόμο σαν ένα σκυλί που το έτρεφες στο σπίτι σου
και μετά το βαρέθηκες, υπεύθυνος και υπόλογος είσαι εσύ.
Κάθε φορά που πλήττονται και αμαυρώνονται τα ιερά
και τα όσια της πατρίδας υπαίτιος είσαι εσύ.
Κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια σου και δεν δίνεις σημασία
σε αυτόν που υποφέρει υπαίτιος και υπεύθυνος είσαι εσύ.
Υπάρχει μια μικρή λέξη που το λένε ευθύνη.
Όταν είσαι μικρός τη λέξη αυτή τη χρησιμοποιείς με αθωότητα,
γιατί θέλεις να μεγαλώσεις και να μάθεις τον κόσμο.
Τη λέξη ΓΙΑΤΊ.
Όταν αρχίζεις και συνειδητοποιείς και λίγο παραπάνω τότε
αυτή τη λέξη πρέπει να τη στρέφεις διαρκώς στον εαυτό σου
και να παίρνεις μια απάντηση.
Παράδειγμα θα κάνω αυτό, γιατί...
Θα πω αυτό, γιατί....
Δεν έκανα αυτό, γιατί....
Αν ξεχάσεις αυτή τη λέξη να τη χρησιμοποιείς και δεν παίρνεις
καμία απάντηση απολύτως τότε έχεις μια μεγαλύτερη ευθύνη
δεν έχεις λογοδοτήσει στον πλησίον σου...
Όποιος κι αν είναι αυτός.
Θα έρθει όμως εκείνη η ώρα που θα πρέπει να αναλάβεις
την ευθύνη των πεπραγμένων σου όποια και να είναι αυτά...
Θέλω να πω καλημέρα. Είναι μια λέξη που αγαπώ να τη λέω.
Όσοι με ξέρουν το ξέρουν καλά για μένα αυτό.
Πηγάζει αβίαστα. Μου φτιάχνει τη διάθεση.
Έχει μέσα μου τη σημασία της φροντίδας και της αγάπης
για όσους νοιάζομαι.
Τη λέξη καλημέρα δεν τολμώ να την προφέρω μου την
έκοψε απότομα η συνείδηση, η πύρινη λαίλαπα,
η καταστροφή και η έλλειψη κοινωνικής ευθύνης.
Κάθε μέρα σκέφτομαι ένα μόνο πράγμα..
Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο άρχισε να δίνεις από αυτά
που δεν έχεις. Το τι θα δώσεις το ξέρεις εσύ.
Δώσε χωρίς αντάλλαγμα.
Δώσε κάτι από την ψυχή σου.
Ειρήνη Λεοντάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου