Αγαπώ το τρεχούμενο νερό που έχει κατεύθυνση
και προορισμό. Είναι διάφανο, κρυστάλλινο και δυνατό.
Καθαρίζει τα πάντα, εξαγνίζει τα πάντα.
Στέκομαι σε ένα δάσος και πηγές αναβλύζουν παντού.
Θέλεις να πιεις, να ξεπλυθείς, να βρέξεις το πρόσωπο σου
και να ξαπλώσεις κάτω στα φύλλα τα νωπά.
Και να κοιτάξεις ψηλά στο ξέφωτο. Τι μυρωδιές!
Απίστευτες και τα πουλιά μου έχουν πάρει τα αυτιά,
μαζί με τα τζιτζίκια. Νομίζεις ότι ζεις σε ένα όνειρο.
Εμείς οι άνθρωποι της μεγαλούπολης δε είμαστε
συνηθισμένοι σε τέτοιο περιβάλλον και κοιτάμε
αποχαυνωμένοι. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει ηρεμία μέσα
στη φύση. Αποκοπήκαμε απο το φυσικό περιβάλλον μας
και από την ίδια την ουσία της ζωής. Μάθαμε να ζούμε
στη ζούγκλα της ηχορύπανσης, της φασαρίας, του
καυσαερίου. Μάταια περιπλανιόμαστε, για να δούμε
τι μας φταίει. Γκρινιάζουμε με όλα και όλους, γιατί
προτιμήσαμε την αστικοποίηση με όλα τα δεινά της
κυρίως την απανθρωποποίηση της. Έχεις σκεφτεί πώς
θα ήταν να ζούσες σε μια πόλη βουτηγμένη στο πράσινο;
Μπα σε μια άλλη ζωή και μια άλλη διάσταση.
Τώρα πια κάναμε ότι μπορούσαμε και δε μπορούσαμε
να αποκοπούμε, εντελώς απο τη μάνα φύση.
Μπράβο
παιδιά τα καταφέραμε.. Έτσι είναι καλύτερα. Αφήστε το πράσινο για τα χωριά το καλοκαίρι και αν...
Αν και εκεί όλο και καποιος εμπρηστής θα βάλει
τις φωτιές του... Η πραγματική επανάσταση είναι να
αγαπήσουμε το περιβάλλον και να το προστατέψουμε
με όλους τους τρόπους. Τότε θα βρούμε και λύση
και σε πολλά άλλα θέματα που απασχολούν το σύγχρονο
άνθρωπο. Τέλος η μιζέρια, τέλος η κατάθλιψη.
Δημιουργική ψυχαγωγία και εκτόνωση, τόπος συνάθροισης.
Ακόμα και τόπος όπου θα γνωρίσεις τον έρωτα σου και θα
κάνεις τις παρέες σου. Μήπως να το σκεφτούμε
Ειρήνη Λεοντάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου