Θόρυβος οι λέξεις μου, στου ουρανού το στερέωμα.
Κοκκίνισαν από τον μανδύα που ήταν ντυμένες
και χρωμάτισαν τον ουρανό.
Λες και θα έπρεπε να ντρέπομαι για αυτά που νιώθω.
Αναστάτωση το παράπονο μου
στης γης την ηρεμία και την ησυχία.
Ξύπνησαν τον ύπνο της θαλπωρής και της σιγουριάς.
Πού πάτε ντυμένες;
Τι θέλετε να φωνάξετε τόσο που σαν άνεμος
να προκαλέσετε ένταση;
Και γιατί μες της νύχτας τη σιωπή;
- Το σκοτάδι συντροφιά μας..
Η σιωπή φωνάζει καλύτερα στης καρδιάς τους χτύπους
σαν τύμπανα πικρίας που την ημέρα δεν ακούγονται.
Με το φως της ημέρας τα λόγια γίνονται πράξεις
και ότι χρωματίστηκε, αποτυπώνεται στων ματιών
Πετρούλα Σιόγκα "ROSI"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου