Τα δόντια δείχνει ο καιρός και φοβερίζει
χιονιάς σαν φίδι δίχως οίκτο φαρμακώνει
του δρόμου άστεγο κορμί, σκαρί που τρίζει
η πείνα σφίγγει τον κλοιό, μαύρο μπαλόνι.
Η θλίψη βγαίνει στο σεργιάνι στολισμένη
όνειρο μάταιο, άδεια ρούχο στο μπαλκόνι
θηλιά που σφίγγει σιωπηλά τον κόμπο δένει
χέρι απλωμένο μες στο κρύο κοκαλώνει.
Πόλη αχόρταγη που τα παιδιά της τρώει
αλάτι σπέρνει και το χιόνι της θερίζει
πάντα το τίμημα πληρώνουν οι αθώοι
κλαριά στο δέντρο που απ' τη ρίζα του σαπίζει.
Κι αν δεν ακούγονται σειρήνες του πολέμου
εντός μας μαίνεται χωρίς φωνές η μάχη
πνοή θανάτου κάθε ρίπισμα του ανέμου
στα δυο λυγίζει και τσακίζεται το στάχυ.
Μια νύχτα μόνο η συμπόνια πώς να φτάσει
τόση ψευτιά μες στο σκοτάδι να ξεπλύνει
ποτάμι ο κόσμος που ποτέ δεν κάνει στάση
τους ναυαγούς καταβροχθίζει στο καμίνι.
Μια νύχτα μόνο δεν αλλάζει δεδομένα
ούτε στο πρόβλημα θα δώσει κάποια λύση
φρέσκο το αίμα θα ποτίσει την αρένα
© Δημήτρης Φιλελές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου