Μια πύλη εκφυλισμένη,
Κατάδικο με καθυστεί.
Της αντηλιάς οι έφοδοι,
Σε' ένα κελί δίχως αυγή.
Τον συλλογισμό κλονίζω,
Στου πόνου τα λανάρια.
Την σκιά μου αναζητώ,
Σε άζωα φεγγάρια.
Τ' αδράχτι της υπομονής,
Οδόφραγμα μαντεύει.
Τράκα , τρουκ ο αργαλειός,
Τη χαίτη του χορεύει.
Άγριο αδάμαστο άλογο,
Δεν δένετε η σκέψη.
Με πρόδωσε το όνειρο,
Κατέρρευσε η ζεύξη.
Σεμνές, οι αυταπάτες μου,
Της ζήσης οι δονήσεις .
Στο φτωχικό κατώφλι μου,
Της λησμονιάς οι αφίξεις .
Σε ρημαγμένο εξωκλήσι,
Σήμερα τρίζει η μοναξιά.
Κάποτε βούιζε μελίσσι,
Τώρα μοιάζει με σπηλιά.
Κατέρρευσαν ψυχή , αρμοί,
Τα πότισε το δάκρυ.
Της πίκρας η διχαλωτή,
Τις σκέψεις κάνει ζάφτι.
Ο πόνος ρίχνει μπαλοθιές,
Χιλιόμετρα , με τρέχω.
Σαϊτευμένες οι εποχές,
Την συμφορά αντέχω.
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου