Ένα ακρογιάλι αναζητάς
στον φλοίσβο του να παραδίδεσαι τα βράδυα
της σιγής
στα μεταξένια κύματα της νύχτας
στους καταρράκτες του ονείρου
ν’ανεμίζει
το σμαραγδένιο νυχτικό σου
νεράιδες του βυθού
τα όμορφα μαλλιά σου να ξεμπλέκουν
σαν λούζεσαι
στων αστεριών την λάμψη
κοχύλια να τραγουδούν
ηδονικά στα ώτα σου
οι γλάροι πηλό να φτιάχνουν από άμμο
γλάστρες να πλάθεις
μυρωδικά γεράνια να φυτεύεις
ν’αναβιώνει η θύμησις αρώματα
μέσα στον χρόνο μεστωμένα
ένα ακρογιάλι
χαλκομανία πύρινη
τα χνώτα σου αποτυπωμένα
τα φύκια που ξεβράζει η αυγή
να πλέξεις σάλι πλουμιστό
τα άμφια να αποτινάξεις
τα πολυκαιρισμένα
η οσμή της ναφθαλίνης
την τρυφερή σου σκέψη έπνιγε
απ’της μητρός σου την κοιλία
ένα ακρογιάλι
να δώσεις τέλος
σ’ό,τι δεν ανθοφόρησε ακόμη
σ’ ότι απομυζεί τον έρωτα και την απόλαυση
η θάλασσα σφιχτά να αγκαλιάσει
τα πικραμύγδαλα της νιότης
στεγανά
στην άβυσσο να τα βυθίσει
για χρόνους μέλλοντες
ένα ακρογιάλι ξέχωρο
πάνω του να φεγγίζει το γαλανό του ουρανού
το γέλιο της σελήνης
το φίλημα του αγέρα
η συνουσία των αστεριών
του σύμπαντος το επιφώνημα
του γαλαξία οι δροσοστάλες
ν.μπ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου