Το χιόνι ήταν για εμάς τα παιδιά μια απόλαυση χωρίς τέλος! Σαν έλιωνε λοιπόν βρίσκαμε
εναλλακτικές! Τις αμυγδαλιές!! Μαζευόμασταν όλα κάτω από το δέντρο και τινάζαμε τα κλαδιά
βιαστικά και άχαρα! Γέμιζαν τα κεφάλια μας με άσπρα χιονάτα πέταλα και από τη χαρά μας
γελούσαμε και απλώναμε τα χέρια ν' αρπάξουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε!
Μας κυνηγούσαν οι μαμάδες που καταστρέφαμε τα άνθη και εμείς με χιονισμένα κεφάλια
τρέχαμε στις γειτονιές να γλιτώσουμε το σκουπόξυλο!!
Βιαστική η αμυγδαλιά, βιαστικοί κι εμείς! Και σαν εκείνη έβγαζε καρπούς ,πάλι βιαστικά τους
δαγκώναμε και μας έπιανε μια πίκρα...από εκείνες τις γνωστές που ξέρετε..
Αργότερα μάθαμε, πως η αμυγδαλιά ανθίζει νωρίς, λόγω μιας ατέλειας που έχει στα άνθη της
και για να είναι σίγουρη πως τα έντονα θα την επισκεφτούν,χωρίς να τρέξουν σε καλύτερες
"γειτονιές", βιάζεται ν' ανθίσει ,για να δέσει καρπούς! Σαν εμάς τα παιδιά!
Έτσι μια ατέλεια, μάς χάριζε χιονισμένα ,ξένοιαστα κεφαλάκια και μια βιασύνη, τη χαρά της ζωής!
Αφήστε τα παιδιά να στολίσουν τα κεφαλάκια τους με το " χιόνι" της φύσης! Κι ας βιαστούν!
Άραγε εμείς δεν βιαζόμαστε κάθε μέρα; Και χωρίς να απολαύσουμε τίποτα!
Μόνο το σκουπόξυλο μας κυνηγά! Ενώ εκείνα....η ευτυχία!
Ξήντα Τριανταφυλλιά 3/2/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου