Φτερά κομμένα...

Είσαι τα πάντα ή το τίποτα ταυτόχρονα

Απ’ το στομάχι έως το κεφάλι μπερδεμένα

Αν αγαπήθηκες ποτέ είναι κατόρθωμα

Πριν γίνεις χώμα για λουλούδια μαραμένα

Παίρνω σοβαρά όσους μιλάνε χαμηλόφωνα,

άμα φωνάξω σημαίνει θα πέσει αίμα

Όσοι πετάξαμε και πέσαμε απότομα

Άγγελοι θα μείνουμε στην γη,

φτερά κομμένα

Από τη μήτρα όταν βγήκα δεν θυμάμαι και πολλά

Απλά μου είπαν ότι έκλαιγα και αυτά είναι αρκετά

Με έπνιγαν σε καζάνι που το έλεγαν κολυμπήθρα

Να ξεπλύνουν οι αμαρτωλοί αμαρτίες που δεν είχα

Οι γύρω με ανάγκαζαν να ωριμάσω γρήγορα

Σε όσα δεν βρίσκουν λύση τα βαφτίζουν προβλήματα

Μου εξηγούσαν την ζωή πάνω στον πίνακα

με γράμματα, με νούμερα, δεν κατάλαβα τίποτα

Ο κόσμος άρχισε να γίνεται περίεργος

Ο φόβος εξαπλώνεται μα πώς να μείνω ήρεμος;

Όχι άλλη βία, στο μαξιλάρι ψέλλιζα,

φωνές από την κουζίνα και από το διπλανό διαμέρισμα

Το κάθε δάκρυ έγινε πληγή στη μνήμη,

σταγόνες κατακόκκινες σαν περπατώ αφήνει

Δεν είναι δύσκολο σε κάποιον να με κρίνει

Έχω επιλογές όμως για αυτές έχω ευθύνη

Μου λένε πώς να φέρομαι, πώς να μιλώ ή να χαίρομαι

Ορίζουνε το ανώμαλο και αν είμαι αυτό να ντρέπομαι

Αυτό το σύστημα δεν σπάει και το σιχαίνομαι

Η μέρα δεν αργεί να είναι παράνομο να σκέφτομαι

Μου λένε "σκάσε η σιωπή είναι χρυσός",

συνεχίζω να μιλώ, έτσι και αλλιώς είμαι φτωχός

Αν οι λέξεις δεν αρκούν καταλήγουνε κραυγές

Θα σου κάψουν την βιτρίνα, άμα προλαβαίνεις βγες

Αντί για αέρα, αναπνέω την χολέρα

Τα όνειρά μου όλα καταντήσανε καριέρα

Τι κι αν δεν είμαι άγιος, μα νιώθω την φοβέρα

Κρατάει κάθε μέρα, έως Κυριακή από Δευτέρα

Προτείνουν φάρμακα να μην ακούν τη γκρίνια μου

Η κάμερα ζουμάρει, καταγράφει την ασχήμια μου

Αφού κουράστηκα, ξάπλωσα ανάσκελα

ακόμα και από τον ήλιο γύρω γύρω στήναν κάγκελα

Αν γίνω ήρωας δεν θα φοράω μπέρτα

Τη σελήνη θα χαζεύω από ιπτάμενη κονσέρβα

έως τότε σε ένα σπίτι υγρασία και κουβέρτα

Πρωί θα ακούω κόρνες με καφέ και θα έχω νεύρα

Το βράδυ θα γυρνάω σε κάτι στέκια

Πάλι τα ποτά θα παίζουν ξύλο με τα κέφια

Έφυγες αφήνοντας για πουρμπουάρ τα ντέρτια

Ντουβάρια θα κερνώ με εμετό και άλλα τέτοια

Για κάποιους είμαι σκουπιδάκι μες στο μάτι τους

Που κάνουνε τα άγχη και το άχτι τους, ανάγκη τους

Έτσι ξενέρωσα την πάρτη τους, στο πάρτι τους

Το χάπι τους δεν χρύσωσα, το σκάτωσα για χάρη τους

Και τι από όλα αυτά εν τέλει έχει νόημα;

Έτσι και αλλιώς μετράει το πρώτο επιφώνημα

Παράσιτο στη γη και η ζωή μου ένα στοίχημα

Σαν έρωτας πρώτης ματιάς στην εθνική δυστύχημα

Είσαι τα πάντα ή το τίποτα ταυτόχρονα

Απ' το στομάχι έως το κεφάλι μπερδεμένα

Αν αγαπήθηκες ποτέ είναι κατόρθωμα

Πριν γίνεις χώμα για λουλούδια μαραμένα

Παίρνω σοβαρά όσους μιλάνε χαμηλόφωνα,

άμα φωνάξω σημαίνει θα πέσει αίμα

Όσοι πετάξαμε και πέσαμε απότομα

Άγγελοι θα μείνουμε στην γη, φτερά κομμένα

Σαρδάμ