Πρόωρα εβασίλεψες
ήλιε μου ποιητή
κι αργεί να ξημερώσει
κι η λύπη λίμνη, θάλασσα,
που πνίγει τα καράβια,
όσες φορές ρωτήθηκε
τόσα καράβια πνίγει..
-Ο αδερφός μου ο ποιητής
απέθανε ή ζει;
Το τραίνο της φυγής
σου είπα να μην πάρεις
κι στάθηκα εμπρός
να σε εμποδίσω.
-Ω να μπορούσα ποιητή
να σε γυρίσω πίσω..
Είπες: - "Θα κάψω τα φτερά
να μην ξαναπετάξω
άλλο λουλούδι πουθενά
δεν ωφελεί να ψάξω."
Μα, όπως φεύγουν τα πουλιά,
σαν όπως οι αγγέλοι
ανοίγουν τα φτερά τους
κι όπως πετούν συνήθως,
έφυγες, πέταξες,
έγινες μύθος.
Αηδόνι, που μου τραγουδάς
στη σιγαλιά της νύχτας,
τί θα ειναι η νύχτα
χωρίς εσένα;
Τί θα είναι η μέρα
χωρίς το φως..
Ποιός να το εξυμνήσει
και πώς..
Και πάλι ξαναρώτησα
- Ο αδερφός μου ο ποιητής
απέθανε ή ζει;
-Ζει... Ζει στην σκέψη, στο νου,
στην καρδιά, στην ψυχή.
-Ζει... ζεί και βασιλεύει αιώνια
στης ποίησης τα κλώνια.
Θεοφανώ Π. Θεοχάρη
Είκοσι οκτώ του Ιούλη 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου