Γήινα Χρόνια... Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη.

Γήινα χρόνια, πήλινα χρόνια.

Φυσάν οι άνεμοι και σηκώνουν

σύννεφα σκόνης ανθρώπων, ζώων, αναμνήσεων.

Το ξέρω ότι είμαι πλασμένη από πηλό,

μακριά από θύελλες να μη με λιώσουν

και με κάνουν ένα με τη Μάνα Γη.

Γήινα χρόνια, πήλινα χρόνια.

Να γεμίσω κάθε ίνα του κορμιού μου

με συναίσθημα, με δυνατές αγάπες, με όνειρα.

Να ζήσω την κάθε μου στιγμή

πάνω από τα όρια

μήπως και γίνω κρυστάλλινη

και ξεπεράσω τη γήινη φθορά.

Αγάπησε με, λάτρεψε με, απογείωσε με,

να εκτοξευθώ στους κόσμους τους λυτρωτικούς,

που είναι έξω από τη μέτρηση του χρόνου.

Να κερδίσω στιγμές αιωνιότητας,

η ψυχή μου, μαζί με τη ψυχή σου

σ’ ένα κόσμο ουτοπικό, ονειρικό, υπερβατικό.

Να ξεφύγω οριστικά

από τα γήινα χρόνια, τα πήλινα χρόνια.

Να πάψω να είμαι απλά πηλός

αλλά ψυχή αθάνατη,

μ’ ατέλειωτες δυνατότητες και εκφάνσεις.

Πολλά ζητώ; Αυτό και μόνο θέλω,

απλά να Είμαι!

Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη

Ποιητική Συλλογή Βροχή ΠΕΡΣΕΙΔΩΝ

Εκδόσεις Αγγελάκη 2018