Αιώνια Δίψα... Μανώλης Κατσούλης.

Αχ, γυναίκα! Πόσο μικρός θα ’ταν ο κόσμος χωρίς εσένα; Πώς να στολίσω με τα χείλη μου τον διάφανο λαιμό σου; Πώς με τ’ ακροδάχτυλά μου να χτενίσω τα φτερά του πάθους σου; Πώς με τις κραυγές και τα δάκρυά μου να σκοτώσω τις ερινύες σου; Αχ, γυναίκα! Μεταμορφώθηκες σε Δάφνη για να γλυτώσεις απ’ τον πόθο μου, αφού ο φτερωτός Θεός της αγάπης και του έρωτα με χτύπησε με τα βέλη του κι άναψε μέσα μου ένα τρομερό πάθος για σένα. Σαν απαρηγόρητος Απόλλωνας, σε ικετεύω και μ’ ένα κλαδί σου, στόλισα το μέτωπο και τη χρυσή λύρα μου. Αχ, γυναίκα! Βγήκες απ’ τα έγκατα της Γης σαν ρόδο. Τα ποτάμια γέμισαν με τους πόθους σου. Σαν κοχύλι έκλεψες την πνοή απ’ τον άνεμο για ν’ αναστήσεις τα παιδιά σου. Μάρτυρες του όρκου μου τα πέταλα των λουλουδιών που αντέγραψαν από σε· την αφή απ’ τα στήθη σου, τα χρώματα των ματιών σου, τ’ άρωμα της αναπνοής σου. Αχ, γυναίκα! Πόσο μικρός θα ’ταν ο κόσμος χωρίς εσένα; Άχρωμος κι άχρονος και ψεύτικος. Η μέρα του, χωρίς Ήλιο. Η νύχτα του, χωρίς άστρα και Φεγγάρι. Οι εποχές του, χωρίς Καλοκαίρι. Η Άνοιξή του, χωρίς άνθη κι αρώματα. Το Καλοκαίρι του, χωρίς θάλασσα και δρόσους. Το Φθινόπωρό του, χωρίς καρπούς. Ο Χειμώνας του, χωρίς χιόνι. Κι όταν, ο παγερός άνεμος περνάει αντιλαλώντας τη σιωπή, μαδώντας τα πέταλά σου: Ο κόσμος γίνεται φτωχότερος. Το Φεγγάρι κρύβεται και καλεί τις κόρες της νύχτας να θαμπώσουν τ’ άστρα. Το ηλιοβασίλεμα αποστερείται τα χρώματά του. Ο φάρος καταρρέει και χάνει το φως του. Κι όταν, στις μύχιες ώρες του βραδινού απ’ το τραπέζι λείπει το ποτήρι σου, αιώνια δίψα η αλήθεια σου, ασταμάτητη αναδύεται γεμάτη νοσταλγία χορεύοντας στους ρυθμούς που βγαίνουν απ’ το ζωηρό τραγούδι του κρασιού. Στο βάζο μαραίνονται τα λουλούδια. Το μυαλό μου σε συλλογίζεται γυμνή, τυλιγμένη στο μεταξωτό τρυφερό δέρμα σου, σε φέρνει σαν την όαση των ηλιόλουστων ημερών, σαν το χαμόγελο των Αλκυονίδων, στην καρδιά του Χειμώνα. Η καρδιά μου αλλοπαρμένη, δυστυχισμένη, ριγεί σαν τα στάχυα του κάμπου στο έλεος του ανέμου, θρηνώντας τον χαμένο θησαυρό της. Στον Αστερισμό του Κύκνου ΜΑΝΏΛΗΣ Α. ΚΑΤΣΟΎΛΗΣ