Τα μονοπάτια της καρδιάς μου τα προχώρησα
χωρίς να νιώθω του καθενός τις ενοχές.
Ποιος ξέρει άραγε εγώ πως το παλεύω
Ο δρόμος στρωμένος από χρώματα γεμάτος
γαλάζια κόκκινα και
πράσινα πετράδια.
Και αν πάτησα και χτύπησα επάνω τους
το γέλιο μου έβλεπαν, κι ας έκλαιγα τα βράδια.
Μ'ενα στροβίλισμα χορεύω τη ζωή μου
σαν μια μπαλάντα ή ένα
βαλς ρομαντικό
με το χαμόγελο να είναι η πυγμή μου
μοιάζει γροθιά που δεν φοβάται τον εχθρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου