Για Τι Άλλο Αξίζει Να Ζω Πιο Μεγάλο... Μανώλης Κατσούλης.

Σ’ αγαπώ, είναι γραμμένο εκεί στον γαλάζιο ουρανό, στα νησιά, στα βουνά, στ’ ακρογιάλια, στα ποτάμια, στις λίμνες, στις ξέρες. Σ’ αγαπώ, η αγάπη αυτή γεμίζει με Ήλιους, μαγική θαλπωρή κι εξαίσιο φως τα σκοτάδια της νύχτας, την ομίχλη, τα φαράγγια, τις σκιές των βροχών, τη θλίψη των καιρών τις ανήλιες μέρες. Σ’ αγαπώ, όταν φεύγεις και χάνεσαι τρέμουν τα φύλλα πάνω στα δένδρα, τρέμει η καρδιά μου κι όρθιος δεν μπορώ να σταθώ. Ο άνεμος γίνεται βοριάς δυνατός, τα φύλλα τα ρίχνει κάτω στο χώμα και τα πάει σεργιάνι απ’ εδώ κι από κει, σαν την αγάπη που χάνεται και φυλλορροεί. Μα, όταν ξαναέρχεσαι, δένει και γίνεται πιο δυνατή, η χαρά και η Άνοιξη χαμογελά, στο Φεγγάρι φυτρώνουνε ρόδα, απ’ τ’ αστέρια χρυσές κι ασημένιες σταγόνες στάζουν νέκταρ μες στην καρδιά και ποτίζουν κι ανθίζουν λουλουδένιες φωτιές και την κάνουν να χτυπά σαν τρελή μαγεμένη καμπάνα. Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι το φως μου. Τι άλλο να πω; Τι άλλο να κάνω; Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι ο λόγος που υπάρχω, που ζω. Κι αν χαθείς, ας χαθώ. Τι να την κάνω πλέον, αυτή τη ζωή; Αυτή τη ζωή πλέον, τι να την κάνω; Για τι άλλο αξίζει να ζω, πιο μεγάλο; Ας πεθάνω! Στον Αστερισμό του Κύκνου ΜΑΝΩΛΗΣ Α. ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ