Έτσι και κάψεις μάνα γη,
αγκάλη πια δεν έχει,
στέρεψε η αγάπη της
ο πόνος της,δάκρυ θα γενεί
πλημμύρα και κατάρα.
Σκληρό ειναι το βλέμμα της,
καθώς,τα δέντρα της θωρεί,
τα λατρευτά παιδιά της,
να καταπίνει η πυρά,
αχόρταγη μπροστά της.
Στα ζώα της, ήταν φωλιά,
έδινε πλούσια σκιά
στα φτερωτά παιδιά της,
κατάκοπους αγκάλιαζαν
τα πλούσια κλωνιά της.
Ας ανταμώσουμε λοιπόν
με αγάπη, και ελπίδα,
πληγές για να γητέψουμε
αιμορραγούν οδυνηρά,
χλωρίδα και πανίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου