Δεν σε φοβάμαι άλλο.
Ότι είχα, μου τα πήρες όλα.
Το μόνο που μου μένει είναι ν ανοίξεις το στήθος μου μ ένα
κοφτερό μαχαίρι, και πάρε την καρδιά μου
που χτυπά ακόμα και μετά ας πεθάνω.
Ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης.
Ήρθες με τους φίλους σου με μεγάλα πυρομαχικά και με
απειλές χωρίς μιλιά. Κατακτητές, ληστές σε ξένη χώρα.
Καταστρέψατε περιουσίες.
Πήρατε γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους αιχμάλωτους με βία.
Τους άντρες και αγόρια για εκτελέσεις και εργασία.
Πεινάγαμε, υποφέραμε.
Ακόμα μέσα στις εκκλησίες αθεόφοβοι κι αναίσθητα
πυροβολήσατε, και όταν είχαμε ανάγκη,
τις ακαθαρσίες με ντροπή αφήναμε.
Ακολουθούσατε του τυράννου διοικητή την εντολή.
Χάσαμε γονείς, αδέρφια, άντρες, κι γυναίκες …
Χάσαμε τα παιδιά μας, τα μωρά μας …
Αυτό που πονάει μια ΜΑΝΑ πιο πολύ !!!
Κλάψαμε.
Θάψαμε.
Παλέψαμε.
Πυροβολήσαμε.
Είμαστε λαός τιμημένος.
Δεν θα αφήναμε να μας νικήσει ένας βάρβαρος ξένος.
Σε κοιτώ ευθεία στα μάτια βουρκωμένη και με μια
απορία να δω αν έχεις μια στάλα μετάνοια.
Σε κοιτάει το παιδί της γειτόνισσας που δεν έχει μάνα
με ένα αθώο βλέμμα.
Περιμένει ν ακούσει μια γλυκιά εξήγηση … μια γλυκιά
κουβέντα από τα χείλη της μάνας του τον εγκληματία.
Έχεις μείνει ο τελευταίος στην γη μου
από την άθλια σου παρέα.
Έχουν διωχτεί όλοι. Νικήσαμε !
Είμαστε ξανά ελεύθεροι !
Έχω δυο επιλογές.
Να σε αφήσω να ζήσεις με την συνείδηση σου,
και να φύγεις απείραχτος στο σπίτι σου να γυρίσεις πίσω.
Το δεύτερο, να σου χαρίσω μια σφαίρα στο κορμί
για όλα τα καλά που μας έκανες, να αισθανθείς
το πόνο που με βία επέβαλες.
Maro Patrianakos copyright © 12/08/2022
photo credit Life/Pyrros
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου