Ήχος τέταρτος... Nikiforos Taptos.

Είσαι ο ήχος τέταρτος των καιρών του πρωτοψάλτη

σε μια ανύχτωτη ημέρα, ρηγοπούλα στο ερωτόκαστρο

της καρδιάς μου.

Αιθεροπλέοντας στον Οκτώηχο και υμνώντας το πάθος εφιάλτη,

ήρθες Ροιώ μητέρα, γεννώντας τον αιωνόβιο έρωτα,

όπως της ελιάς μου

Με τάιζες το αίμα και τη σάρκα του για πάντα

και από την κοιλότητα σου έπινα νερό.

Η Ιοδάμα μας περίχυσε με θείο χρίσμα και λεβάντα

που η τερατοσκόπος ερμήνευσε το για πάντα ως φανερό.

Αναρριχήθηκα εν τοις ουρανοίς με ελπίδα

την κατάκτηση της αφθαρσίας,

μετά από ένα άσκοπο μετεωρισμό μου στη εφήμερη επιφάνεια .

Η φύση μετασχηματίστηκε σε εμάς ως δεσποτικές

εικόνες εκκλησίας με τη διαρραγή του θερινού θωρακισμένου

εγώ με την υψίστη διαφάνεια.

Τα μηνύματά σου άυλη επουράνια συγχορδία

και οι ερωτικές φράσεις σου υπερχείλισαν το εντελώς.

Γεννήθηκε το ευλογημένο σήμερα ως Ολύμπιο φως μες

την ευωδία ως γενεαλογία κάλλιστων, ως «καλὸς κἀγαθός»

Νικηφόρος Τ.