Θαλασσοδαρμένος Άτλαντας ο τόπος μας
αντιστέκεται με πένες και σπαθιά
στις επιδρομές των ανέμων κατακτητών,
σηκώνοντας στους ηλιοφώτιστους ώμους του
την ακτινοβόλο σφαίρα του πολιτισμού μας.
Φάρος μαχητής
των σκοτεινών πανεριών του κόσμου,
μαγιά ζυμώματος του παγκόσμιου πολιτισμού,
για μια ζωή λαμπερό αστέρι
στους ανθόκηπους της λαϊκής βούλησης.
Ραχοκοκαλιά του η ανεμοδαρμένη Πίνδος,
παλάτι ολύμπιων θεών και ημιθέων
απλώνει χέρι σιγουριάς στα παιδιά του,
κολυμβητές στην αφρογάλανη Μεσόγειο,
πλάι στις γοργόνες που ρωτούν:
«Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;».
Στη μικρή ειρηνοφόρα αγκαλιά του
με τη φήμη του άνεμο στους ορίζοντες,
με τις πέτρες του βουλιάζοντας στο χρόνο
ανοιχτό βιβλίο ιστορίας,
πανάρχαιοι καλλιεργητές του οι Έλληνες,
υπερασπίζοντάς τον με το κόκκινο δάκρυ
της καρδιάς των, ανεμίζουν στους αιθέρες
του θυμαριού και της ρίγανης
το γαλανόλευκο σύμβολο της ύπαρξής του
και υφαίνουν τη μακροχρόνια ιστορία του
καβάλα στα φτερωτά τους όνειρα,
με κουπιά τον πόθο ενός καλύτερου αύριου,
σαν δέντρα του δάσους,
σαν ναύτες σε καράβι εν πλω,
Γιάννης Τάτσης
Από την ποιητική μου συλλογή: "Θέμις"
για περισσότερη ποίηση στον πιο κάτω δεσμό:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου