Αψά που είναι τα νιάτα... Κτενά Ρούλα.

Αψά που είναι τα νιάτα,

Ασίγαστα κι αλόγιστα με κεραυνούς στά χέρια.

Πώς αγαπούνε τη ζωή,

Όλα τα θέλουν σήμερα, κι όλα τα θεν' δικά τους.

Σαν έχει ήλιο το πρωί,

γυρεύουν νά έβρουν αστραπές, γυρεύουν καταιγίδες.

Και όταν θά συννεφιάσει ,

ουράνια τόξα κυνηγούν, ψάχνουν τού ήλιου αχτίδες.

Τη νύχτα μέρα την λογάν ,

Ζώνονται τα άστρα και φορούν σακάκι το φεγγάρι.

Με μηχανή το όνειρο,

στοίχημα βάζουν πως θα διαβούν το νήμα πριν να φέξει.

Δεν τις φοβούνται τίς σκιές,

έχουν για φώς και για οδηγό την ρώμη και την νιότη.

Αψά που είναι τα νιάτα,

Πώς τρέχουν ευθεία στον γκρεμό αποκοτιά γεμάτα.

Για κοίτα πώς ορθώνονται,

Γκέμια φορούν στής αστραπής τη φλόγα με ένα βλέμμα.

Καβαλικεύουν τη ζωή,

Καλπάζοντας προς τά άγνωστα τού χρόνου τά λημέρια.

Φυσά την χαίτη άνεμος,

κι αυτή πειθήνια κάθεται σάν ήρεμη φοράδα.

Αψάδα πού ' χει η νιότη,

Νά, όπως τό μπρούσκο το κρασί στην δοκιμή την πρώτη..

Κτενά Ρούλα