Όλα μου είναι μια φωτογραφία ριζωμένα στον νου και στην
καρδιά. Δεν έχουν χρώμα. Σαν το παλιό σινεμά που πηγαίναμε
παρέα με τους γονείς μας, με τα παιδιά στις ίδιες ηλικίες.
που περνούσαμε στις Γιορτές, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.
Ο κόσμος διαφορετικός. Με λίγα χαροποιούσε. Η οικογένεια
στο τραπέζι, αγαπημένα με γέλια και αστεία μιλούσε.
Συμφέρον και κακία καμμία. Είχαμε φίλους, ίδιας φυλής
και ξένους. Περισσότερο από οικογένεια. Σαν αδέρφια. Στις
χαρές και στις λύπες. Ακούγαμε, σεβόμαστε μάνα και πατέρα.
Φιλούσαμε της γιαγιάς και του παππού το χέρι για ευχή.
Ζητούσαμε συγνώμη για αυτά που κακός κάναμε, που σφάλλαμε.
Όλα μου είναι μια φωτογραφία. Μεγαλώσαμε, χαράξαμε πορεία.
Δημιουργήσαμε καριέρες. Κάναμε παιδιά.
Άλλαξαν οι καιροί. Άλλαξε ο κόσμος. Άλλαξαν οι κοινωνίες.
Έγχρωμες έγιναν οι φωτογραφίες.
Πότε μεγάλωσε η γενιά μας, και φύγαμε από της μάνας
την αγκαλιά, από την προστασία του πατέρα.
Πότε γεννήθηκαν τα μωρά μας κι έγιναν γυναίκες και άντρες.
Όλα μου είναι μια φωτογραφία ριζωμένα στο νου και
στην καρδιά. Στιγμιότυπα θυμάμαι που σφράγισαν τη ζωή μου.
Της εντύπωσης, της έμπνευσης, της απογοήτευσης,
της ευτυχίας, της δυστυχίας … όσα με δίδαξαν.
Καθώς υπολογίζω τα συν και τα πλην μου κοιτάζοντας πίσω
στο παρελθόν μου, συνειδητοποιώ ότι και εγώ κάποτε θα
καταλήξω σε μια φωτογραφία στο μυαλό κάποιου.
Ακόμα στην καρδιά του.
Όλα θα είναι απλά μια εικόνα για εκείνον καθώς θα προσπαθεί
να αναπολεί τις καλές στιγμές αντί τις κακές.
Όλα μου είναι μια φωτογραφία στο νου και στη καρδιά.
Δεν σημαίνει ότι θα τα πετάξω σ ένα συρτάρι, σ ένα πανέρι
πετώντας το κλειδί.
Θέλω να πιστεύω ότι ο δικός μου άνθρωπος όταν φτάσει
η στιγμή να ψιθυρίσει «όλα μου είναι μια φωτογραφία στο νου
και στη καρδιά,» ότι αυτά τα λίγα η τα πολλά, σφικτά θα τα
κρατήσει, και ποτέ δεν θα τα πετάξει.
Τα «όλα μου είναι μια φωτογραφία» είναι εκείνα που θα πάρω
Μάρω Πατριανάκου 04/03/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου