Ατέλειωτες οι ανηφόρες σου ζωή
και σύ, κρατάς σφιχτά το χαλινάρι.
Χαλάρωσε τουλάχιστον λίγο την θηλιά απ'τον λαιμό μου,
ίσα ίσα να μπορώ το δάκρυ μου να καταπιώ.
Η νύχτα πνιγόταν στα απόνερα μιάς θλίψης,
που μάταια έψαχνε την αιτία της να βρει.
Κι όμως.,
έφτανε μόνο μέσα μου να ρίξει μια ματιά.
Ταξίιδεύουν οι ώρες,
Ανεκπλήρωτα και πάλι τα όνειρα πήραν τον δρόμο τους,
χάθηκαν στη μέρα.
Η ψυχή μου,ένα πεδίο βολής πόθων και στόχων παροπλισμένων.
Προσπαθώ να κοιτάξω τον ήλιο,
με τυφλώνει, μου θυμίζει ποιός έχει το πάνω χέρι.
Κρατώ λοιπόν το σύννεφο,
μου δείχνει εξ αρχής τις διαθέσεις του,δεν κρύβει εκπλήξεις,
ταιριάζει και με τα ρούχα που οι συνθήκες επιβάλλουν.
Κι όμως,δεν πίστεψα ποτέ στο πένθιμο της φορεσιάς,
Μέσα μου κοίτα κόσμε,
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου