Έφη Κεραμή...

 Απλώνουμε τα ρούχα μόλις πλυθούν, η μπουγάδα να ανεμίζει καθαρή για να στεγνώσει, σαν σημαίες παρατεταγμένες που δίνουν το παρών τους καμαρωτές.

Χαζεύω από μικρή απλωμένα ρούχα, τις σκιές πίσω τους, τον χορό τους, τις ιστορίες τους, αυτά τα υφάσματα που μας ντύνουν και που τόσο μοιάζουν με τις ψυχές μας .

Άλλα παλιά, άλλα καλά , κάποια μπαλωμένα, μερικά μανταρισμένα, ξεσκισμένα, χρωματιστά, ξεθωριασμένα ή λαμπερά , λευκά , κιτρινισμένα, άλλα φωτεινά.

Φθηνά, ακριβά , μερικά χειροποίητα και αραχνοΰφαντα ...

Από όλα έχουν οι ταράτσες, οι αυλές και τα μπαλκόνια .

Μα σαν έρθει μια μπόρα αρχίζει ο πραγματικός αγώνας τους,

όχι για να στεγνώσουν, όμως για να παραμείνουν στο σχοινί τους κρατημένα, να μην χαθούν και ας βραχούν παραπάνω.

Εκεί βλέπεις ολάκερη τη ζωή, στην μπόρα, στην καταιγίδα.

Τα μανίκια από ένα πουκάμισο να κρατάνε το φόρεμα δίπλα τους μην τυχόν και ξεφύγει από τα μανταλάκια, τα μπάτζακια ενός παντελονιού τυλίγουν ένα φορμάκι παιδικό, που πιάστηκε από το ρεβέρ .

Ένα σεντόνι προσπαθεί να κλείσει στην αγκαλιά του όλα τα μικρόρουχα...

Και όλα τα τρελαίνει ο αγέρας και η βροχή.

Μερικές κάλτσες, έχασαν το ταίρι τους και παλεύουν να σταθούν και να πατήσουν μόνες πια στο σχοινί.

Ένα άλλο πουκάμισο παραπέρα μονάχο του, κρατιέται από τα μανίκια θαρρείς πως έχει χέρια μέσα του και δεν θα αντέξουν πολύ ακόμα.

Και δεν έρχεται και κανείς να τα μαζέψει...

Το καθένα στον αγώνα του και στάζουν πια από το βρόχινο νερό, βάρυναν και δυσκολεύει αρκετά ο αγώνας τους .

Κάποια που προδόθηκαν από τα μανταλάκια τους,

που έσπασαν και δεν άντεξαν,

προσπαθούν να τυλιχθούν κάπου,

μα μερικά τα παίρνει ο αγέρας για άγνωστο ταξίδι και θα τα προσγειώσουν οι σταγόνες της βροχής σε άσχετο για αυτά μέρος.

Μια μπόρα είναι αρκετή να τα δοκιμάσει όλα, σχοινιά, μανταλάκια, ρούχα...

Και τα χέρια που τα άπλωσαν, δεν νοιάστηκαν να τα μαζέψουν εγκαίρως.

Και λιγοστεύουν τα ρούχα.

Λιγοστεύουν και οι απλωμένες μπουγάδες, γιατί κάποια μπαίνουν στα στεγνωτήρια σαν κουβάρια.

Και έτσι δεν μαθαίνουν να παλεύουν πως να κρατηθούν και να κρατήσουν.

Δεν μαθαίνουν αλληλεγγύη στο διπλανό τους ρουχαλάκι.

Δεν μαθαίνουν πως όσο ξεχωριστό είναι το καθένα τους, τόσο συγκεκριμένο σκοπό έχει και να εκπληρώσει .

Όλα χρήσιμα με την δική τους ιστορία.

Ένα αεράτο φόρεμα που όταν φοριέται, έχει μεγάλο χαμόγελο η κυρά του , κάποιο τζιν παντελόνι που ο άντρας καθώς το φορούσε γονάτισε,

μα σηκώθηκε ξανά με κόπο και προσπάθεια και το κρατάει ακόμα σαν σύμβολο δύναμης και αντοχής του .

Πόσα θα μπορούσα να γράψω...

Πόσα θα έχετε εσείς να μου πείτε...

Μπουγάδα η οικογένεια, κάθε γειτονιά, κάθε κοινωνία...

Κάποια κομμάτια θα χάνονται, κάποια θα τα παίρνει ο άνεμος, κάποια θα κρατάνε, μερικά πολύτιμα και σπάνια θα πηγαίνουν από γενιά σε γενιά .

Έτσι είμαστε, ρούχα απλωμένα, όλοι.

Ψυχές βρεγμένες στην καταιγίδα που κρατάμε τα σχοινιά μας,

τις γραμμές μας , να κρατηθούμε και να κρατήσουμε και τους δίπλα . Ψυχές που ανεμίζουν στον αγέρα καθαρές και ψάχνουν ήλιο να στεγνώσουν ...

- Έφη Κεραμή -