Κανείς δεν είναι κανενός..... είπε... φωναχτά,
περισσότερο για να το ακούσει η ίδια.
Τρόμαξε απ'την φωνή της,
είχε απόγνωση και άρνηση μαζί.
Αν δεν ήταν δικός της, αν δεν ήταν δική του
τί νόημα είχε η ύπαρξη τους στον κόσμο;
Γιατί μοιράζονταν τον ίδιο ουρανό;
Γιατί κοιτούσαν το ίδιο φεγγάρι τις νυχτιές;
Γιατί ακούμπαγαν τα χείλη;
Γιατί τα δάχτυλα του ήταν μπλεγμένα στα μαλλιά της;
Έσπαζε την πέτρα η σιωπή και η απουσία.
Κι όταν πέτρα εσύ δεν είσαι, πληγή είσαι ανοιχτή.
Στα βότσαλα των παραισθήσεων,
ξάπλωσε η ψυχή που κιότεψε να ζήσει το ταξίδι.
Αποζητώντας την συγχώρεση των αστεριών,
δέχτηκε το χάδι απο το κύμα
σαν δαρμένο σκυλί που γλύφει τις πληγές του.
Είναι οι απουσίες και οι σιωπές,
δρόμοι που σε αποδιώχνουν, αφιλόξενοι, αδιάβατοι,
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου