Σε φόρμα haibun... Κτενά Ρούλα.

Κάτω απ'το απέραντο γαλάζιο

του ουρανού,

ένα νησάκι, μια αγκαλιά, ένα

φευγιό του νου.

Σαν το έφτιαχνε ο Θεός ,

εμένα είχε στον νου, εμένα μάλλον σκεφτόταν,

την δική μου την ψυχή,

που αναπαμό δεν βρίσκει και βολοδέρνει

αχόρταγη, ανικανοποίητη,

σε ταξίδια χίλια δυό, παλεύοντας

με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες,

με Κίρκες και σειρήνες,με σκύλες

και με χάρυβδες.

Κίρκης βασίλειο

Πλανέυτρα η αγκαλιά,

μακριά σε κρατά.

Το έφτιαξε για να έχω Ιθάκη να γυρεύω

Το έφτιαξε με ακρογιάλια λουσμένα

στης σελήνης τον ιδρό τον ασημένιο,

Το έφτιαξε με καθάριο ουρανό,

να βλέπω των ματιών σου το που αγάπησα,

στων αστεριών το αντιφέγγισμα.

Να σεργιανίζει η σκέψη μεθυσμένη,

σε σοκάκια γιομάτα χαμόγελα,

σε αγκαλιές ορθάνοιχτες και αγαπημένες

που μίσεψαν στου ονείρου το στρατί.

Σκιές ονείρων

Πλακόστρωτα σοκάκια,

περιδιαβαίνουν.

Σε σκοτεινές γωνιές

κρύβονται ξεχασμένες παιδικές σκανταλιές ,

ξεπηδούν από παντού θύμησες και μυρωδιές.

Σαν βγαίνω στης νύχτας το μπαλκόνι,

αγναντεύω τον Αυγερινό και την Πούλια,

που τόσο λαχταρούν να σμίξουν

κι όμως χώρια ζουν στον ίδιο ουρανό.

Γελά η Πούλια

Στεφάνι το φεγγάρι,

φορεί στα μαλλιά.

Να τρέχει η ψυχή μου στο ακρωτήρι,

να γίνεται κύμα που φιλάει τα βράχια,

να τσακίζεται πάνω τους,

καημός και λυγμός στον ψίθυρο του αγέρα.

Φύσα μαΐστρο

Στον βράχο θα σκορπίσω,

αστερόσκονη.

Να ξαποστένει ο νους κάτω από πλατάνια,

καταπράσινους αιωνόβιους γίγαντες,

που με την φυλλοσιά τους κρατούν τον ήλιο μακριά,

Να πίνω δροσερό νερό,

απο πηγή πλανεύτρα και να χορεύω

περήφανη Καρυάτιδα γιορντάνια στολισμένη.

Κόμπιτσα χρυσή

και ζάβγια μεταξένια,

στο μπούστο φιλί.

Κυλιέται η ψυχή στα φακοχώραφα,

χρυσές πλεξούδες καρπερές του ήλιου θυγατέρες,

την παίρνουν αγκαλιά, γελά εκείνη σαν παιδί.....

Κτενά Ρούλα