Ποιος ξέρει τί θα συμβεί αύριο ή ποιος έμαθε ποτέ τί συνέβη χτες. Τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τρένα, σε όνειρα αλλά καμμιά φορά η φωνή μιας γυναίκας καθώς βραδιάζει, μοιάζει με το αντίο μιας ηλικίας που τελείωσε κι οι μέρες που σου λείπουν, ω Φεβρουάριε, ίσως μας αποδοθούν στον Παράδεισο- συλλογιέμαι τα μικρά ξενοδοχεία όπου σκόρπισα τους στεναγμούς της νιότης μου ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς αλλά και να πάει, πού; Κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο - Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο κι όταν πεθάνω θα 'θελα να με θάψουν σ' ένα σωρό από φύλλα ημερολογίου για να πάρω και το χρόνο μαζί μου. Κι ίσως ό,τι μένει να 'ναι στην άκρη του δρόμου μας ένα μικρό μη με λησμόνει... Τάσος Λειβαδίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου